افسانه زمانی کارگردان نمایش «ناسور» که در ۹ بخش در مسابقه مرور تئاتر ایران سی و پنجمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر کاندیدا شده بود و تنها یک جایزه بازیگری زن را کسب کرد، طی یادداشتی نسبت به داوری و ارزیابی آثار انتقاد کرد.

در یادداشت افسانه زمانی چنین آمده است:

«به قول ناسور که، حکایت نطق الان ما حکایت پیش توپچی ترقه در کردنه اما باید گفت از حکایت زخمی ناسور بر تن مهمترین رویداد تئاتر این کشور یعنی جشنواره تئاتر فجر. از انتخاب آثار در خفا، بدون ذکر نام هیأت انتخاب و تصمیم ناگهانی بخش مسابقه مرور، که اصولا حذف مسابقه این بخش از ابتدا مبهم بنظر می رسید تا حضور برخی کارهای شکست خورده در طول سال در این رویداد هنری و غیره و غیره، حکایت از سلایق و روابط شخصی داشت نه قاعده مندی. و چقدر تلخ می شود این ماجرا وقتی پای سلایق به قضاوت وارد شود.

هر اثر هنری فارغ از سلایق شخصی، ملزم به داشتن ویژگی هایی است که اثری موفق یا نا موفق را رقم می زند چه در سلیقه من مخاطب باشد یا خیر و این یعنی قاعده که پایه و اساس قضاوت یک مخاطب سلیم و آگاه است.

نمایش «ناسور» طی ۳۰ شب اجرا در تالار حافظ لبریز از مخاطبی بود که با لحظات نمایش خندید، به وجد آمد و یا حتی گریست و این اتفاق نیفتاد جز در هارمونی درست قصه، میزانسن، نور و صحنه و موسیقی و بازی. تجربه نابی که حتی خود من به عنوان کارگردان اثر را هر شب به وجد می آورد و هر شب نکته ای تازه در آن کشف می کردم. به همین منوال این کشف و شهود هر شب برای بازیگران اثر هم وجود داشت و این تجربه بوجود نمی آمد جز در سایه ویژگی های نمایش ایرانی و شیوه های ناب و اصیل آن که در تار و پود قصه و اجرا تنیده شده بود و جزیی جدایی ناپذیر از نمایش ما. و چه غریب و مهجور است این نمایش ایرانی در سرزمین مادری!

علی ایحال به منزل آخر رسید این اثر و حضور در رویداد مهم تئاتر این کشور، یعنی جشنواره تاتر فجر تا دیده شود و قضاوت گردد!

۹ کاندیداتوری برای یک اثر ایرانی و ملی به مفهوم واقعی و به قضاوت مخاطب و منتقدان درست، بنظر مسحورکننده می آید و شاید حتی اثر برگزیده جشنواره، اما تنها یک جایزه برای این کار؟!

چه نوع نگاه و داوری، کاری را در همه موارد دارای صلاحیت می داند اما تنها در یک مورد پاداش می گیرد؟

هیأت محترم داوری، من از خودم نمی گویم که من پاداشم را پیشاپیش از مخاطبم گرفتم، چرا که همیشه به مردم احترام گذاشتم و اثری در شأن مخاطب بر صحنه آوردم و شاید شما خود را محق می دانستید بنا به دلایل و مصالحی، نام من را از لیست خود حذف کنید اما واقعا این همه زحمت و تلاش دوستان و همکاران هنرمند من که همگی در لیست انتخاب شما بودند، صلاحیت دریافت جایزه نداشتند؟!

چطور اثری ۹ کاندیدا دارد (یعنی همه موارد) اما تنها یک جایزه به خانه می برد؟! این اتفاق عجیبی است که در دیگر بخش های جشنواره نیفتاد!

اساتید هنرمند و داوران محترم، بهتر است به وقت قضاوت، ملاحظات و تعارفات را کنار بگذارید اگر قادر به پرداخت هزینه های آن نیستید. بهتر بود قبل از فرستادن لیست خود برای خوانش، نگاهی به تناسب کاندیداتوری و جوایز اثر می انداختید! و شاید بهتر بود دبیر محترم جشنواره دلیل این عدم تعادل مفرط را جویا می شد و در آخر شاید از همه بهتر این بود که با توجه به سطح کیفی آثار حاضر در جشنواره، یک اثر تماما ایرانی را به قضاوتی مبهم و سلیقه ای نمی سپردیم. بقول دوستی دلسوز که «ناسور را در داوری سربریدند» همانطور که ذبیح قصه ناسور، ذبح قضاوت نادرست شد.

در پایان آرزوی آرامش خاطر برای شما عزیزان هیئت داوری و ثبات و قاعده مندی برای جشنواره تاتر فجر را خواهانم.

خداوند به همه اهالی تئاتر من جمله بنده حقیر، صبر جمیل عنایت کند.

و من الله توفیق

افسانه زمانی»