داریوش مهرجویی در مصاحبه‌اش با روزنامه شرق توضیحاتی درباره واکنشش نسبت به فوت عباس کیارستمی و فیلم سنتوری ۲ داده است.

روزنامه شرق در ویژه نامه خود گفت‌وگویی ویژه با داریوش مهرجویی انجام داده است. در بخشی از این گفت و گو داریوش مهرجویی توضیحاتی درباره واکنشش نسبت به فوت عباس کیارستمی و فیلم سنتوری ۲ داده است که این بخش از گفت و گو در ادامه آمده است.

چرا در واکنش به درگذشت کیارستمی آن‌طور از خود واکنش نشان دادید؟

من در تمامی آن مدتی که «عباس» بستری بود، با او در تماس بودم. آن‌قدر حالش بد نبود که نتوان خوبش کرد. با قدری دقت در معالجه می‌شد او را سرپا کرد. اما نکردند. پزشک معالج او به جای معالجه و مراقبت از او به سفر می‌رود و معالجه را به دستیارش می‌سپارد و نتیجه همانی می‌شود که همه می‌دانیم. چرا چنین اتفاقی باید بیفتد؟ آیا می‌خواستند او را مجازات کنند یا معالجه؟ روی سخن من با پزشک معالج او است، نه پزشکان دیگر. کسانی که فیلم‌های من را دنبال کرده‌اند می‌دانند من همواره در آثارم از پزشکان به نیکی یاد کرده‌ام. چه پیش از انقلاب، مثل فیلم «دایره مینا» و چه بعد از انقلاب مثل فیلم «آسمان محبوب». من به همه پزشکان احترام می‌گذارم؛ به‌ویژه به آن پزشکانی که با امکانات محدود در هشت سال جنگ بیمارستان‌ها را اداره کردند و آنهایی که پشت خط مقدم با دست خالی در بیمارستان‌های صحرایی مجروحان را مداوا می‌کردند. چطور ممکن است یادمان رفته باشد؟ نه من و نه هیچ‌کس دیگری از یاد نبرده است. کما‌اینکه در آینده هم از یاد نخواهد رفت. اما موضوع معالجه «عباس کیارستمی» موضوع جداگانه‌ای است. من معتقدم باید نظام پزشکی به این ماجرا واکنش نشان می‌داد پیش از آنکه در جامعه به آن شکل واکنش ایجاد می‌کرد. اصلا برای جامعه پزشکی خوب نبود. به حیثیت آنها لطمه زد؛ هر‌چند این حرف‌ها و هزاران حرف از این دست، «عباس کیارستمی» را به ما بازنمی‌گرداند. او رفت بی‌آنکه فرصت داشته باشد کارهای نیمه‎‌تمامش را تمام کند. باید افسوس و حسرت خورد برای از‌دست‌دادن هنرمندی که می‌توانست همچنان آثار تازه خلق کند و در عرصه جهانی بدرخشد، اما دریغ و افسوس که از میان ما رفت.

پس نگرانی شما ربطی به این حرف‌ها که مدام اینجا و آنجا نقل می‌شود ندارد؟ درباره «سنتوری ٢» و مسائل مربوط به آن؟
قیمت این باشد چرا باید داشته باشد؟! بارها گفته‌ام که من هیچ کاری به «بهرام رادان» و «محسن چاووشی» ندارم. نمی‌دانم این حرف‌ها از کجا درآمده که اینجا و آنجا نقل می‌شود؟ اصلا برای این موضوعات اهمیتی قائل نیستم. چرا باید کسی مثل من خودش را در این سطح پایین بیاورد که راجع به این چیزها حرف بزند؟ من همان کسی هستم که با «هامون» «خسرو شکیبایی» را تا این حد مشهور کرد. پیش‌تر از او بزرگانی نظیر «عزت‌الله انتظامی»، «علی نصیریان»، «جمشید مشایخی»، «جعفر والی»، «پرویز فنی‌زاده»، «مهین شهابی» و بسیاری دیگر را به سینما معرفی کردم. من که نباید وارد این بازی‌های رسانه‌ای شوم. آن بی‌انصاف‌‌هایی که من را به شکل گذرا گیر می‌آورند و در حین عبور حرفی از من می‌شنوند و بعد با آب‌وتاب نقل می‌کنند این جنجال‌ها را می‌سازند. جنجال‌‌هایی که به کار نشریات زرد می‌آید. به همین خاطر ترجیح می‌دهم مصاحبه نکنم؛ چون در این مدت بسیار آزار دیده‌ام. این گروه از افراد، اخلاق را در کارشان رعایت نمی‌کنند. نمی‌دانند حرفی را که در حال عبور از من شنیده‌اند نباید در نشریه‌شان نقل کنند. همین کارها دشمنی ایجاد می‌کند، کدورت به وجود می‌آورد. انگار تازگی‌ها مد شده که با دعواانداختن میان این و آن توجه مردم را جلب می‌کنند، نه با طرح مسئله. قصد جنجال است نه حرف حساب.

منبع : سلام سینما