یک خبرنگار، روستایی خوش منظره و فقیر نشین، همکلاسی های قدیمی و پرنده ی کمیاب حفاظت شده ای که سرمایه ی ملی کشور چین محسوب می شود، مجموعه عناصری هستند که“لیانگ چیائو” برای بیان چالش این روزهای کشورش بکار می گیرد. کارخانه ی تولید سیمانی که چرخ اقتصاد روستا را می گرداند و اکثریت اهالی از آن ارتزاق می کنند؛ تبدیل به نمادی از اقتصادی رو به رشد کشور چین می شود و خبرنگاری که به نمایندگی از همه ی حافظان محیط زیست کشور در گزارشی از آسیبی که کارخانه به محیط زیست و سلامت اهالی روستا می زند خبری تهیه کرده که باعث جلب توجه مسئولان، بازدید آنها از کارخانه و ایجاد الزام به استفاده از دستگاهای تصفیه گرد و غبار و نهایتاً ضرر مالی و ورشکسته گی کارخانه شده است (خطری که با صنعتی شدن روز افزون و شکوفایی هر چه بیشتر اقتصاد چین، این کشور را تهدید می کند). به دنبال ورشکستگی کارخانه و از رونق افتادن بیکاری کارکنان آن، فقر بیش از گذشته گریبانگیر اهالی می شود ولی با خریدن کارخانه توسط یک سرمایه دار از اهالی روستا (یکی از همکلاسی های قدیمی) و اقداماتی کارخانه دوباره در مسیر شکوفایی قرار گرفته است. فیلم ما را با این تقابل رو در رو کرده و وادار به تفکری عمیق و ریشه ای در این باب می کند که: کشور چین برای موفقیت در اقتصاد و بازار رو به رشد آن در تجارت جهانی چه بهایی را باید بپردازد. آیا این میزان از پیشرفت ارزش بهای پرداختی آن را دارد یا خیر؟

در حقیقت این کل جهان هستی است که پس از ظهور مدرنسیم و حرکت کشورها به سمت صنعتی شدن همواره در مقابل  این پرسش قرار گرفته است که هر چه علم پیشرفت بیشتری می کند، هرچه کارخانه های ساخت بشر عظیم تر می شوند و هرچه تکنولوژی سطح بیشتری از کره ما را تحت سلطه می گیرد، آنرا بیشتر تخریب نمی کند؟ و این تکنولوژی که قرار است در خدمت بشر باشد چه میزان از منابع طبیعیه زمین_منابع لازم برای حفظ بقای موجودات این کره را مصرف می کند؟ و میزان تخریب گری آن چقدر است؟

روستای فقیر نشینی که گوشه ای از زندگی چند همکلاسی قدیمی را در آن شاهد هستیم به سنبلی از کشور چین و این چند همکلاسی معرف اقشار مختلف و متفاوت جامعه ی چین محسوب می شوند که کارخانه ی سیمان بر زندگی هرکدامشان به گونه ای تاثیر گذاشته است. و در این مقطع زمانی به بهانه ی پیدا شدن پرنده ی کمیابی دور هم جمع شده و رویارویی با دیدگاه های مختلفشان، بهانه ای می شود تا مخاطب را به چالش بکشد و به قضاوت بنشاند. فیلم بدون موضع گیری خاصی سعی کرده تنها به طرح پرسش بپردازد و نتیجه را بر عهده ی مخاطب بگذارد. اما این بی طرفی در صحنه ی پایانی متزلزل می شود؛ در موقعیتی که شخصیت خبرنگار مجبور به تصمیم گیری کلیدی و سرنوشت سازی برای اهالی روستا می شود. گویی که به یکباره تمام سیاست بی طرفانه ی فیلم تغییر کرده و دیدگاه خاصی ارجحیت پیدا می کند. نماهایی  گرفته شده از مناظر بسیار زیبا از طبیعت منطقه  که نگاه بیننده را نوازش می کند، کمی از کسالت ریتم کند و کش دار فیلم می کاهد. البته این ریتم خسته کننده احساسی از زندگی یکنواخت، کند و کسالت بار روستا را منتقل می کند. بازی اغراق شده ی بازیگران که می توان آنرا از مشخصه های فیلم های چینی و ژاپنی دانست، برای مخاطب ایرانی کمتر باور پذیر به نظر می رسد همچنین موسیقی شرق دور که برای مخاطب ناآشنا با آن، فضای حاکم بر فیلم را غریب و شاید حتی موهوم نشان می دهد.

بطور کلی فیلم لک لک را می توان نمایش مواجهه ی تضادها دانست، حتی سیاه و سفید بودن کل فیلم به غیر از صحنه ی فلش بک به دوران کودکی شخصیت ها که به صورت رنگی به نمایش در می آید، تاکید مؤکدی بر همین مضمون است. می توان فضاسازی سیاه و سفید را بیانگر مدرنیته و بخش رنگی را نماینده سنت دانست.

سینماخانه / نازنین حبیبی