سرکوب فیلمی است با مجموعه بیشماری از فکرها و ایده های خلاقانه و متفاوت که آن را ازمحدوده یک فیلم اول صرف فراتر می برد.
رضا گوران در نخستین تجربه سینمایی اش سوژه ای را برمی گزیند که مستلزم خطر پذیری بالایی است؛ چه به لحاظ تماتیک و چه از حیث ساختاری و آنچه در پایان فیلم اتفاق می افتد دستاوردی است قابل اعتنا.
“سرکوب” درباره تنهایی است. خانواده ای سرگشته که هریک در چنبره شرایط زندگی خود دچار جدا افتادگی گشته اند و منشا این گسست و شکاف بین اعضای خانواده (خاصه دختران) در برخوردهای باژگونه ی پدر نهفته است، پدری که شغل خاص و نیز غیبت اش در سراسر فیلم غنای مضمونی اثر را دوچندان نموده است.
تسلط گوران بر جنبه های تکنیکال فیلم مثال زدنی است و با تبحر در طراحی میزانسن هایی سهل و ممتنع به شکلی مجذوب کننده از تمامی ظرفیت های لوکیشن محدود خود به درستی بهره می گیرد به نحوی که تقریبا هیچ نمای تکرار شونده ای در کل زمان فیلم قابل مشاهده نیست.
انتخاب های اغلب درست و بازی های به اندازه بازیگران و به شکل برجسته سارا بهرامی و نیز جمشید هاشم پور در نقش های کنجکاوی برانگیز جز نقاط عطف کارنامه بازیگرانش محسوب می گردد.
سرکوب علی رغم برخی کاستی ها خصوصا در تدوین (که پیداست بخشی از آن ماحصل ممیزی می باشد) و یا پاره ای نواقص فیلمبرداری؛ می تواند تجربه ای دلپذیر از تماشای یک فیلم قابل تامل را برای مخاطبین جدی سینما زنده کند وزنیز روح و جانی تازه برپیکره نحیف سینمای ایران بدمد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی