سینمای ایران » یادداشت ها
کد خبر : 43211
جمعه - 18 بهمن 1398 - 11:12

اوج هنر بازیگری پیمان معادی در «درخت گردو»

قادر مولان پور یک آزمون دشوار بازیگری برای هر بازیگری محسوب می شود. کاراکتری که همه جنبه های تفاوت را در دل خود دارا است از لهجه و نوع گویش تا موقعیت دشوار و جانکاهی که در آن قرار می گیرد؛ همه و همه نشان از ویژه بودن این شخصیت است. شاید انتخاب معادی برای این پرسوناژ در قدم اول و قبل از تماشای فیلم دور از ذهن به نظر آید اما آنچه بعد از دیدن فیلم پدید می گردد هوشمندی در این گزینش و تحسین ایفای کاراکتر است. معادی اینجا یکی از بهترین بازی های سینمای ایران را در دوران کنونی رقم می زند و سیر تدریجی خمیدگی شخصیت را از دوران زندگی معمولی تا اوج مصیبت به شکلی استادانه ایفا می کند به نحوی که تمامی اجزای بیرونی و درونی وجودش به شکلی ناباورانه در خدمت کاراکتر قرار می گیرد و دیگر اثری از معادی حقیقی باقی نمی ماند. هرچه که می بینیم چه در بیان و نوع گویش و لهجه و چه در حرکت و اکت اجزای بدن و به ویژه در لب ها و گونه ها و نیز نگاه هایش در هر مرحله از طی طریق این دشواری ها به طرزی فوق العاده به بسط و پرداخت جزئی نگرانه پرسوناژ می انجامد و حد بالایی از سمپاتی را در مخاطب پدید می آورد.
این نقشی است که نه تنها در فیزیک و نمود عینی اش بلکه در عمق و بازتاب های درونی نیز بسیار طاقت فرسا است و معادی به خوبی روانشناسی کاراکتر را دریافت و ارائه می دهد به نحوی که بخش قابل توجهی از قدرت و قوام کلیت فیلم وامدار بازی بی نظیر او است.
یک مرد تک افتاده که از خاموشی آغاز، محمل به محمل با مرثیه ای که برایش رقم می خورد به فریاد و فغان می رسد و پیمان معادی آن را با درکی عمیق روح و جان می بخشد.
درخت گردو فیلم بسیار تلخی است اما بازی معادی لذت چند بار دیده شدنش را برای مخاطب هموار خواهد ساخت.
فیلم مهدویان برای پیمان معادی آغاز دورانی تازه است راهی که از درباره ی الی و جدایی نادر ازسیمین آغاز و با ابد و یک روز و متری شیش و نیم ادامه یافت و حالا به قله ای چون درخت گردو رسیده است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی