پیرمردی را می بینیم که با موهایی سفید کرده و گردنی تکیده اما استوار در سپیده دمان از آبی به زلالی روستا وضو می سازد تا خالق، تنها کسی باشد که در برابرش سر تعظیم فرود می آورد. او کسی نیست جز فرامرز قریبیان که حال و در آخرین ساخته حاتمی کیا بار دیگر به نماد و نشان آدم های معترض تبدیل می شود تا مطالبه گر حق نه فقط خود بلکه صدای فروخورده همه اهالی موطنش باشد.
چشم های قریبیان مثل همیشه نموددارترین قسمت بازی اش در پازل شخصیتی “رحمت بخشی” است . نگاه هایی که در هر بخش و موقعیت معنایی مختص خود را از مجموعه بی شماری از حالت های درونی بازتاب می دهد: خشم، مهر، کنایه، غم، تعجب و … همه و همه تنها در یک نگاه خلاصه می شود و بار دیگر توانایی های این بازیگر کهنه کار را به اثبات می رساند.
جنس صدای قریبیان با تونالیته ای که برای بیان این نقش برگزیده از جمله امتیازهای برجسته نقش آفرینی اوست؛ صدایی که هیچگاه به فریاد و فغان نمی رسد ولی همواره استوار و محکم است.
ازحیث فیزیک کار آزمودگی و آمادگی بدنی را در جای جای بازی قریبیان می توان دید به نحوی که نوع راه رفتن، خصوصاً سوار شدن و نشستن اش پشت تراکتور یادآور یک اراده قوی در پیمودن مسیری است که انتخاب نموده است.
این یکی از شاه نقش های قریبیان در تمام سال های فعالیتش است که بار دیگر به مدد تبحر، تجربه و تسلط مثال زنی اش به نقطه اوجی درکارنامه اش بدل می گردد و امید است واپسین آنها محسوب نگردد.

حمید عبدالحسینی