درروزهای قرنطینه مروری داریم بر برفیلم ها ، آدم ها و کتاب های دوست داشتنی

جسدهای شیشه ای گرچه با واژه ها و حروف نوشته شده و گرچه به زبان نوشتاری است؛ اما روح و زیرساختش یکسر تصویر است. این؛تصور، تلقی و یا حتی استنباط نیست، واقعیت محسوس است. هر خواننده ای در اثنای خواندن یکدفعه احساس می کند که دارد این کتاب را می بیند. هرچند به ظاهر می خواند. انتقال مفاهیم جسدها به ذهن انسان از طریق مخصوصی است، نه از طریق فرایند معمولی خواندن، یعنی: ترکیب حرف در ذهن و انطباق صورت ترکیب شده با یکی از فرم های پیش آشنا و تثبیت شده و بیان رسمی نتیجه …. اینجا هم البته فرایند خواندن خود اجرا می شود اما به موازات این، فرایند دیگری هم که مربوط به زنجیره خواندن نیست جریان پیدا می کند و آن، فرایند دیدن هم زمان با خواندن است. به چگونگی پدید آمدن این فرایند کاری نداریم که بحثی دیگر است. ما با لحظه پیدایش این حالت، این مکاشفه مخصوص طرفیم و بعد از آن به طوری که گاهی یک فصل را می خوانیم و در درون، انگار فیلمی بوده و آن را دیده ایم.

کیمیایی تصویرگر و فیلمساز در فرایندی از مجموعه کنش ها و همکنشی های روان ماست که رمانی را به فرمان روح تصویرگر می سازد. یعنی دراینجا کلام کارکرد روانشناختی و میتولوژیکی خودرا به تصویر وا می گذارد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی