رفتن به بالا

اخبار سینما، تئاتر و تلویزیون

تعداد اخبار امروز : 0 خبر


  • جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳
  • الجمعة ۱۹ رمضان ۱۴۴۵
  • 2024 Friday 29 March

قیصر فیلم وداع است. وداع با یک جهان رو به زوال، وداع با آدم ها، مکان ها و تعلقات و خاطره های آن ها. این البته چیزی پنهان نبود، پوشیده و ضمنی هم نبود. ازهمان نخستین نمایش، درهمان اولین دیدارها، پیام دریافت شده بود. پرویز دوایی اولین نفربود یا دست کم اولین کسی که از […]

قیصر فیلم وداع است. وداع با یک جهان رو به زوال، وداع با آدم ها، مکان ها و تعلقات و خاطره های آن ها. این البته چیزی پنهان نبود، پوشیده و ضمنی هم نبود. ازهمان نخستین نمایش، درهمان اولین دیدارها، پیام دریافت شده بود. پرویز دوایی اولین نفربود یا دست کم اولین کسی که از وداع نوشت. فیلم ها همیشه به یاد آورده می شوند. فیلم های خوب بیش تر؛ به بهانه یک بازخوانی، یک بازنگری، مرور برآثار یک فیلم ساز یا تماشای دوباره فیلم های یک دوره. اما فیلم هایی که آگاهانه یک دوران را مساله خود می کنند، شانس بیشتری دارند که بعدها هم به یاد آورده  شوند. این فقط فیلم ها نیستند که به دوره های تاریخی علاقه دارند، تاریخ هم به روزها و سال ها، به گذر و سپری شدن شان می اندیشند، علاقمند است. قیصر درتراز روایی سیر انتقام فردی یک قهرمان زخم خورده را دنبال می کند اما در تراز ذهنی به دورانی فکر می کند که در حال سپری شدن و رو به فراموشی است. البته روایت نسبت به این ذهنیت بی تفاوت و نا آگاه نیست. قهرمانش بهتر از هرکس دیگری به فراموشی عاجل و فرجام تراژیک مأموریتش واقف است؛ نه چون احتمالاً به لحاظ فردی ناکام می ماند، که چون از آخرین ساکنان جهانی است که دارد بند و بساطش را برای همیشه جمع می کند و می رود. گفت و گوهای قیصر با خان دایی و نامزدش اعظم، سرشار از این خودآگاهی اند.کلمه های قیصر نه صرفاً بر یادهای احساسی یا فاتحانه یک قهرمان قبل و بعد از ماموریت که واژگانی دست چین شده هستند که فقط برای وداع خلق شده اند. خالق قیصر، مسعود کیمیایی، هیچ جا همچون این جا وداع را نسروده است، و هیچ جا همچون این جا به مرثیه های تغییر دوران سام پکین پا نزدیک نشده است. درحیاط خانه ای قدیمی، اعظم آتش گردان را می چرخاند و با ذرات ریز آتش در فضا دایره های رنگی درست می کند و قیصر از پشت پنجره، حسرت بار، به او نگاه می کند. به موها، چهره، دست ها و پاهایش. این یک وقفه کوتاه، یک لحظه تنفس در میان فصول انتقام است؛ نه فقط “یک” ، که ” آخرین” است . این را قیصر می داند، روایت می داند، ذهنیت فیلم هم نیک به آن آگاه است. ایماژ وداع.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

اخبار مرتبط

نظرات



آخین اخبار