یک فیلم با سوژه ای بکرو در واقع یک شی که به دستاویزی کنجکاوی برانگیز در جهت پرداخت پیکره یک فیلم مستند تبدیل گشته است که از خلال آن می توان به نوعی رفتار شناسی دانشجویان و حتی مدیریت فرهنگی را نیز در طول ۴ دهه با زبان و بیانی برآمده از لحن فیلم ردیابی نمود.
فراموشخانه به مدد موضوع خاص خود که سرنوشت یک پیانوی قدیمی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را دستمایه قرار داده در صدد بر می آید تا ادای دینی به نقش و جایگاه موسیقی و یا حتی نگاهی نقادانه به آن در جریان زندگی را به نمایش گذارد. فیلم در پاره ای موارد لحنی شوخ طبعانه و یا حتی داستان وار نیز می یابد که تمهیدی مناسب برای ساخت یک فیلم مستند بلند محسوب می گردد اما برخی گریزهای مضمونی به ارجاعاتی خارج از سوژه ی محوری و عدم دسترسی به برخی منابع و آدمهای مرتبط با موضوع فیلم جهت ارائه اطلاعات مرتبط با آغازین سال های پیدایی آن همچنان کمبودهایی را در کلیت اثر نمایان ساخته است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی