فیلم روایت قصه گویی و راه اندازی کسب و کاری بر بستر قصه گویی و فعالیت فرهنگی آموزشی است.
ماجرای راه اندازی «سرزمین قصه های کهن» و قعالیتهای این مرکز که یکباره در روزگار کرونا دچار چالش های جدی می شود. «بعد از پایان» گوشه ای از دردی است که امروز گریبانگیر هنر و مراکز هنری شده است. این درد به خوبی روایت می شود و به عنوان مثال در جایی که گفته می شود “تا قبل از کرونا هیچ بدهی نداشتم و امروز ۲۵۰ میلیون به مردم بدهی دارم” و در بخشی از فیلم اشاره می شود که  مراکز فرهنگی هنری اولین جایی بودند که در محدودیت های کرونایی تعطیل شدند و آخرین جایی هستند که بعد از محدودیت ها بازگشایی می شوند.
فیلم سعی می کند تا انتها همدردی مخاطب با شرایط را به دنبال داشته باشد و راوی امیدوارانه در مسیری که گام نهاده است پیش می رود. «بعد از پایان» در ستایش «قصه گویی» است که روزگاری در زندگی ما جای بیشتری داشت.

سینماخانه/ حامد بهجتی