روزگاری در دهه ۶۰ تارکوفسکی به چهره ای محبوب در میان علاقمندان به سینما و جشنواره فجر تبدیل گشته بود و حالا پس از سال ها تجدید دیدار با یکی از آثارش به نوعی خاطره آن روزها تداعی می نماید.
اگر معیارهایی چون ماجرا، قصه با تعریف کلاسیک و محوریت درام و … را به عنوان نمادی از سینمای جریان مرسوم تلقی کنیم باید اعتراف نمود که فیلم های تارکوفسکی در بخشی کاملاً مجزا و به عبارت بهتر درنقطه مقابل این سینما می ایستد و پرچمدار سینمای هنری اروپا محسوب می گردد.
تارکوفسکی در کودکی ایوان نیز با نگاهی شبه اکسپرسیونیستی چه در پرداخت و ویژگی های تماتیک و چه در بعد ساختاری با بدعت هایی چون استفاده از نماهایی با اندازه های نامتعارف، طیف بندی جنس نور با درصد بالاتری از سیاهی تصویر که وجه غالبش در قیاس با سفیدی آن به شکل مشهودی هویدا است و همین طور جنس بازی بازیگران همگی موید نوع نگاه خاص تارکوفسکی به سینما است؛ سینمایی که جایگاهش همواره پایین از ادبیات برای او قرار می گرفته و جلوه های بی شمار شور و شعف غلبه جنبه های ادبی بر مولفه های سینمایی همواره در آثارش نمودار بوده و هست.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی