مارتین مک دونا در عالم نوشتن نام آشنایی است و هر متن اش با سبکی منحصر به خود او سرشار از ایده ها و بدعتهایی است که وجه تمایز نوشته هایش را با سایرین برجسته می کند. مک دونا در واقع به یک التقات در اتصال سبک های مختلف دست می زند در حالیکه این گوناگونی خللی در انسجام آثارش ایجاد نمی کند و همه این ویژگی ها را می توان به اشکال مختلف در یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه هم دید: نمایشنامه ای پست مدرن که حتی در تلخ ترین و تراژیک ترین موقعیت ها نیز دست از شوخ و شنگی بر نمی دارد و چهارچوبی قابل ارجاع به سایر مسائل انسانی را در گستره ی جهان تعریف می کند و رویکرد گروه اجرایی نمایش نیز برهمین مبناست. طراحی هنری (صحنه و لباس) با دریافت های نزدیک به متن نقشی تسهیل کننده در نزدیک شدن بر جوهره نمایشی اثر را ایفا می نمایند تا مخاطب را با جهان روایی و آدم هایش آشنا و همراه کنند.

«یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه» بیشتر از سنخ نمایشهایی تئاتریکالیته است که به همین سبب می بایست بازی هایی درشت و در راستای فانتزی به همراه داشته باشد؛ اینجا با گروه بازیگرانی عمدتا باتجربه روبه روییم که به مدد همین ویژگی این توان را دارا می باشند تا در حدود ۸۰ دقیقه ریتم و ضرباهنگی متناسب را ایجاد نمایند که در راس آنها بازی محمد عبداللهی مثال زدنی است.

کاراکترهایی که در مرز میان تیپ و شخصیت غوطه ورند و طراحی درست سبک بازی هم سو با آنها از جمله چالشهای پیش روی گروه بازیگران نمایشی این چنین محسوب می گردد. پویایی میزانسن ها در اکثریت صحنه ها از جمله امتیازهای مثبت کارگردانی یک داستان خیلی خیلی سیاه محسوب می شود که بر دینامیک تر شدن مولفه های متن تاکید می کند. استفاده بیشتر و موثر از ظرفیت حضور بازیگران خردسال که در همان حضور کوتاه، تصویردلپذیری را بر صحنه جان می بخشند ونیز برخی آسیبهای ناشی از افت و خیزهای ریتم و عدم درگیر کنندگی پاره ای موقعیتها از جمله کاستی های این اثر را تشکیل می دهند ولی در کلیت چیزی از ارزشهای یک نمایش آوانگارد از گروهی جوان و مستعد را کم نخواهد کرد که در دوران افول تئاتر با انگیزه هایی فراوان قدم بر صحنه گذارده اند و برای پیمودن مسیر آتی نیازمند حمایت اند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی _ عکس از عرفان بیاتیان