سریال سازی در شبکه خانگی  زمانی به یک ایده برای برنامه سازی تبدیل شد که تلویزیون با اعمال محدودیت های مورد نظرش دیگر از کارکرد و تاثیر گزاری غافل ماند و سبب بی میلی فیلم سازان و همین طور مخاطبان اش شد. همین امر سبب گشت؛ فیلمسازان به دنبال راه حلی برای ساخت آثار باکیفیت در ابعاد سینمایی باشند که محدودیت کمتری هم نسبت به برنامه های تلویزیونی داشته باشند. سریال های زیادی در سال های اخیر ساخته شدند که اکثر آن ها همانند تلویزیون تقریباً با یک ایده آغاز و وارد تولید می شدند و به موازات شروع ساخت اولین قسمت ها انتخاب بازیگران انجام و هم زمان فیلمنامه نوشته می شد و حول همان ایده اولیه پیش می رفت. از نوع پلان بندی و بازی های دم دستی و ناپخته بازیگران در قسمت های اولیه این نوع سریال ها این ادعا کاملاً اثبات می گردد.

اما از سریال یاغی محمد کارت که هم اکنون سه قسمت آن منتشر گردیده، کاملاً پیدا است که گروه فیلمنامه‌نویسان و کارگردان نه تنها به ایده اولیه یکی دو خطی بسنده نکرده اند؛ حتی به نظر می‌رسد فیلم نامه تمام قسمت ها به شکل دقیق نوشته شده و  از حیث ساختار اجرا نیز با چیدمان درست نماها و تقطیع رو به روییم. یاغی دست روی ایده ای گذاشته که برای یک جامعه پویا بسیار بنیادی است. و آن نحوه شکل گیری اسطوره ها قهرمانان و نخبه های یک مرز و بوم است. اکثر قریب به اتفاق قهرمانان یک جغرافیای خاص برخواسته از کمبود ها و نقص ها و محدودیت هایی هستند که جامعه به آنها تحمیل کرده. سختی های معیشتی، اتفاقات قهریه (از دست دادن عزیزان درجه یک و…) در کنار  نگاه های سلیقه ای که در محیط زیست این افراد جریان دارد؛ باعث روشن شدن موتور تفکر و اندیشه فرد آینده دار (قهرمان یا نخبه آینده) می گردد.

ایده ای بسیار درخشان که از قسمت اول سریال یاغی ضمن معرفی درست شخصیت ها با بازی های یکدست و همچنین لوکیشن های متناسب و همین طور موضوعات و تفریحات این آدم ها، خود گویای این واقعیت است که خاستگاه نخبگان و قهرمانان یک نقطه از جهان چه در فیلم و چه در واقعیت برآمده از زیست آنها در نوجوانی و شرایط اجتماعی و خانوادگی و عدم رفاه مالی کافی و فرهنگی آنها است که سبب پویایی و سوق دادنشان به سمت آرزوهای دست نیافتی می شود. کار دشواری که محمد کارت و گروه یاغی در همین سه قسمت ابتدایی با انتخاب لوکیشن های درست نماهای به اندازه و از همه مهمتر بازی های روان به خوبی از عهده اش برآمده اند و برخلاف اکثر فیلم هایی که در چنین لوکیشن هایی ساخته شده و از زاویه ای دیگر به موضوع پرداخته اند و جنبه منفی این مناطق را به نمایش گذارده اند، به نظر می‌رسد یاغی سنگ بنای جدیدی را بنیان نهاده و درصدد است تا سویی دیگر از سوژه و آدم ها را برای مخاطبان نمایش دهد.  همین طور شناختی که از رزومه اندک اما پر بارش بر می آید سلیقه شخصی وی در انتخاب موضوعات، بازی گرفتن درست و روان از بازیگر حتی نابازیگر و رفتن بدنبال حلقه مفقوده جامعه یعنی قهرمان، نوید آن را می دهد که محمد کارت یک نخبه، یک مولف و یک قهرمان پرور در آثارش است.
سینماخانه / جمشید حمیدی