به بهانه سپری شدن چهارمین روز از سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، به اختصار تعدادی از مهمترین آثار به نمایش در آمده در پردیس سینمایی ملت را رو مرور کردیم.

جابجایی ( سیاوش بهادری راد )

عنوان فیلم موید وضعیتی است که موقعیت کاراکترها در آن قرار دارد و این جابجایی برای یکی از آدم های فیلم حیاتی است. در صورتیکه با مانعی رو به رو است و فیلمساز از علتی متفاوت برای ترسیم چالش کاراکترهایش برای جابجایی و عدم آن بهره می گیرد. جابجایی، فیلمی کاراکتر محور و وضعیت مدار است. پس نیاز به بازی هایی هماهنگ و منسجم دارد که در برخی لحظات کم داشت هایی دیده می شود. فیلمنامه نیز در بسط موقعیت اولیه و پایان بندی قدرت و چفت و بسط لازم و کافی را ندارد.

دندان درخت ( علی پاک نیا )

فیلمی که نقطه عطف فیلمنامه اش را بر پایه یک تصادف ساده بنیان می نهد و از چنین مسئله پیش پا افتاده ای یک فاجعه ی هولناک می آفریند. چینش اجزا و واقعی ساختن مواردی که وقوع آن در عالم واقع تقریباً غیر ممکن است به خوبی در سیر روایت فیلم جا می افتد و مهندسی خوبی دارد. پایان فیلم غافلگیرانه و منطبق بر آن چیزی است که از یک فیلم کوتاه انتظار می رود.

لیدی ( فردین انصاری )  

فیلمساز قصد داشته تا قرائتی امروزین و برداشتی شخصی از مکبث شکسپیر را در فیلمنامه بگنجاند اما فیلم چه در این بخش و اساساً در کلیت به دستاوردی نمی رسد و جز آشفتگی رهاوردی برای مخاطبش به همراه ندارد.

روبه شب ( سعید کشاورز )

این فیلم نیز فیلمنامه قابل قبولی دارد و با شروعی کوبنده و درگیر کننده، تماشاگر را به جستجو و کنکاش کاراکتر محوری اش وارد و با او همراه می سازد. تعلیق و کنجکاوی مخاطب جهت یافتن پاسخ و گره گشایی تا سکانس پایانی ادامه می یابد. مهدیه نساج در ایفای کاراکتر نخست فیلم حضوری بایسته و درخور دارد.
روایت داستان در جغرافیای طبیعی شهرستان، تمهید مناسبی به منظور خلق تشخص بصری و تنوع فضاسازی است.

شیهه ( پویا سعیدی )

یکی از کامل ترین فیلم های جشنواره. ترکیب متقارن همه عناصر چه در فیلمنامه پرجزئیات، دقیق و با ظرافتش و چه در ساختار اجرایی فکر شده از بازی نگار جواهریان که به اندازه چند فیلم بلند کار می کند؛ تا دکوپاژ و جانمایی دوربین که در هر سکانس و هر مرحله از فیلم شکل و دستور زبان به خصوصی دارد. شیهه فیلمی استعاری و نمادگرا نیز هست اما هیچ کدام از نشانه ها را خارج از چهارچوب اش بیرون نمی ریزد. پایان بندی فیلم فوق العاده است و تا مدتی تماشاگر را رها نخواد کرد. بازیگر کودک فیلم فراموش نشدنی است و انتخاب و هدایتش یک دستاورد عظیم برای کارگردان

پارادوپینگ ( محمدرضا حسنی رنجبر )

یک فیلم مفرح اما دغدغه مند که داستان ساده و سر راستش را به خوبی و بدون لکنت در نهایت سادگی تعریف می کند و تماشای آن برای مخاطبش شیرین و لذت بخش است. بازی بازیگر کودک فیلم و سایر بازیگران که همگی بومی هستند یکدست و باورپذیر است. کارگردان فرمی ساده برای دکوپاژ فیلم برگزیده که در پس آن هوشمندی نهفته است و کاملاً مناسب این داستان است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی 

در همین زمینه بخوانید:

– چند خط درباره چند فیلم سومین روز از جشنواره ۳۹ فیلم کوتاه

–  چند خط درباره چند فیلم دومین روز از جشنواره ۳۹ فیلم کوتاه

–  نگاهی به دو فیلم کوتاه در سی‌ونهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران

–  چند خط درباره چند فیلم اولین روز از جشنواره ۳۹ فیلم کوتاه

–  در اهمیت فیلم کوتاه

–  سینمای صنعتی یا صنعت سینما !؟