چهل و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر متأثر از شرایط سیاسی و اجتماعی ماه های اخیر کشور برگزار گردید و باید پذیرفت که این مجموعه مسائل، دوره اخیر را با وضعیت ویژه ای در نحوه برگزاری، برنامه ریزی، تولید آثار و سایر مباحث اجرایی روبه رو نمود.

۱. بعد از چند سال برگزاری مجزای بخش ملی و بین الملل امسال شاهد ادغام مجدد این دو بودیم. گذشته از توجیهاتی همچون صرفه جویی اقتصادی و… باید اذعان کرد تجربه مجدد این امر یک بازگشت به عقب محسوب می گردد چراکه تا قبل از ادغام مجدد، شاهد در حاشیه قرار گرفتن بخش بین الملل زیر سایه بخش ملی بودیم و اساساً این تغییر برای رفع چنین نقصی صورت پذیرفت. بخش بین الملل امسال انعکاس رسانه ای مشخص و منسجمی نداشت و تا روز پایانی لیست اسامی فیلم ها، مهمانان و داوران به شکل کامل و منسجمی ارائه نشد.

۲. فیلم های راه یافته به بخش سودای سیمرغ به دلیل شرایط اخیر کشور با محدودیت زمانی در پروسه تولید و رسیدن به جشنواره رو به رو شدند و همین امر باعث شد ارگان ها و سازمان های دولتی به شکل گسترده ای به کار سرمایه گذاری در حوزه سینما روی آورند و در نتیجه مجموعه آثار به نمایش درآمده در سهم قابل توجهی متعلق به این جریان بود که  تأثیرات آن در ساختار به ویژه در بحث های مضمونی و محتوایی مشهود بود.

۳. برگزاری نشست های جشنواره یکی دیگر از چالش های این دوره بود که علی رغم عدم حضور غالب بازیگران آثار با حضور هنرمندان بخش های فنی و پشت صحنه انجام شد. در برخی معدود از فیلم ها نشست ها تنها محدود به حضور تهیه کننده اثر شد که در نوع خود یک بدعت محسوب می گردید که به نظر می رسد در این نمونه های کم شمار بهتر بود تصمیمی بهتر اتخاذ شود.

۴. علی رغم محدودیت های زمانی در رساندن آثار، خوشبختانه جز یک مورد سایر برنامه های جشنواره با نظم و انضباط قابل قبولی برگزار گردید و شاهد برخوردهای مثبت تیم اجرایی در تعامل با اهالی رسانه بودیم. یکی از نقاط ضعف در وجوه تبلیغی و گرافیکی اطراف پردیس ملت به آماده نبودن و یا تصمیم آنی در ساخت سردر ورودی برمی گردد که تا نیمه روزهای برگزاری همچنان نظاره می شد.

۵. از حیث کیفیت آثار علی رغم تنوع مضمونی و جغرافیایی و حضور فیلمسازان اول پر تعداد که از جمله نقاط مثبت قابل تأمل این دوره محسوب می گردد؛ باید گفت با تعداد پرشماری از فیلم هایی روبه رو بودیم که با مدیوم سینما و برای پرده ساخته نشده اند و به راحتی می توان آنها را در ابعاد صفحه تلویزیون دید که شاید یکی از دلایل تجمیع آرای داوران میان چند فیلم به خصوص، در نظر گرفتن همین استاندارها باشد و این امر زنگ خطر را برای میزان استقبال مخاطبان در سال آینده به صدا در می آورد.

در پایان برگزاری جشنواره فیلم فجر را در شرایط کنونی و با همه مسائل و مشکلات گفته و یا ناگفته می بایست به فال نیک گرفت حتی اگر تنها کارکرد آن مشخص نمودن عیار و تراز سینمای ایران در پایان یک سال سینمایی و در نظر گرفتن چشم اندازهای پیش رو باشد. سینمایی که جان سخت و امیدوار، همچنان به  راه خود ادامه می دهد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی