متن هنگامه قاضیانی در صفحه شخصی‌اش بدین شرح است: «برای اولین و آخرین بار خواهش دارم همه شما یک جمله زیبا برای خداحافظی به یادگار برایم بنویسید. برای همه شما‌هایی که با عشق بی شرط از نسل‌های متفاوت، سال‌ها کنارم ایستادند.

بگذارید امشب در این حس غریب، اندوه را، برای یک شب هم که شده به ضیافت با شکوه زندگی دعوت کنیم.

اولین فیلم «سایه روشن» بود، سال ۱۳۷۸ با سینما، شیدایی‌هایم راهش را پیدا کرد. چرا میگم حس غریب، چون در همان اولین فیلم که سعادت تجربه شاگردی کردن در حضور عزت الله خان انتظامی را داشتم در پلانی از فیلم به من گفتند: «دخترم حس تعریف کردنی نیست.» دوستتان داشتم و دارم و خواهم داشت تا روزی که زمین را ترک کنم.

خانم مهری شیرازی، استاد باوقار من، سینما را با شما آغار کردم، قول دادم کم نگذارم و وفادار بمانم به مردم عزیزم در راه دشوار هنر و فرهنگ. به اندازه وسعم تلاش کردم. قلبتان را می‌بوسم.

من باید می‌رفتم با قطاری که برام

آخرین گلوله‌ی آخرین خشاب بود

من باید می‌رفتم زود زود زود

یکی تو خاطره‌هام زخم برداشته بود

وداع من بعد از بیست و چهار سال خدمت با بازیگری»

ایران/تهران ۱۹ خرداد ۱۴۰۲