مرگ «آلن دلون» چیزی شبیه به فروریختن بخشی از تاریخ سینما بود. انگار حافظه سینمایی جهان با مرگ او، یکبار شکوه گذشته خود را احضار کرد و به مرور آن نشست. آلن دلون تا به‌امروز محبوب‌ترین و جذاب‌ترین بازیگر فرانسه شناخته شده ‌است. گرچه این محبوبیت فراتر از مرزهای کشورش پا گذاشت و درواقع او را می‌توان یکی از محبوب‌ترین بازیگران جهان دانست و البته یکی از خوش‌چهره‌ترین و خوش‌تیپ‌ترین مردان تاریخ سینما.

در ایران اما یک عامل برون‌متنی هم به مؤلفه‌های جذابیت‌های او اضافه می‌شود و به سیمای جذابش، صدای زیبایی هم می‌بخشد. درواقع برای ما ایرانی‌ها این سیمای جذاب با صدای پرجذبه خسرو خسروشاهی، دوبلور نقش او گره می‌خورد تا از او کاراکتری کاریزماتیک بسازد. او متعلق به سینمای کلاسک بود و این صرفاً نه از جبر تاریخی که با سلیقه و نگاه او  به هم سینما پیوند داشت؛ به این معنا که او به سینمای مدرن علاقه‌ای نداشت و از نظر او، سینمای مدرن دارای محتوایی سطحی و درونمایه آن صرفاً تجاری است، نه حرفه‌ای و وابسته به استعداد بازیگرانش.

به نظر او، روش‌های تولید فیلم به روش قدیم ارزش بیشتری نسبت به دوربین‌های دیجیتال و جلوه‌های ویژه امروزی دارند، همچنین این روش‌های جدید باعث شده که فیلمسازان تمام انرژی خود را روی فیلم نگذارند. اما جالب اینکه او علاقه‌ای به تماشای فیلم‌های قدیمی هم نداشت البته دلیلش این بود که بسیاری از همکاران قدیمی او مرده‌اند و تعداد کمی از همکارانش در قید حیات هستند. زنده‌شدن خاطرات شیرینش کنار دوستانی که دیگر نیستند، برایش دردناک بود و به همین دلیل می‌گفت فیلم‌های قدیمی را نمی‌بیند.

سینماخانه/ محمدرضا دلیر