به گزارش سینماخانه؛ شیوا مهرجو با تجربه‌ای بی‌نظیر در نقش «می» در نمایش «دیگری شبیه خودش»، از چالش‌های بازی در دنیای ابسورد ساموئل بکت، بی‌کنشی در عین کنش‌مندی و نزدیک شدن به عمق احساسی شخصیتی می‌گوید که تنها با صدای قدم‌هایش به جستجوی معنای هستی می‌پردازد.

شیوا مهرجو، بازیگر نقش «می» در نمایش «دیگری شبیه خودش» در مصاحبه ای اختصاصی از تجربه‌ای بی‌همتا و چالش‌های خاص این نقش در جهان پیچیده ساموئل بکت سخن می‌گوید. این نمایش که نخستین اپیزود آن بر اساس نمایشنامه کوتاه «صدای پا» اجرا شد، شخصیت «می» را به تصویر می‌کشد؛ زنی ۴۰ ساله که در جهانی تکراری و محدود، معنای هستی را جستجو می‌کند.

صدای پا و هستی‌گرایی مدرن
او در توصیف این کاراکتر می‌گوید: «می بی‌وقفه قدم می‌زند. انگار تمامیت وجودش در صدای قدم‌های ریتمیکش خلاصه شده است. این صدا، هم نشانه حضور اوست و هم یادآور تنهایی انسان مدرن. او روی یک باریکه نور قدم برمی‌دارد و این مسیر را مدام تکرار می‌کند. در این بین، با مادری صحبت می‌کند که شاید تنها در ذهن او حضور دارد. صدای مادر، روایتی از زندگی و گذشته «می» را با تماشاگر در میان می‌گذارد، در حالی که خود «می» نیز تلاش می‌کند روایت‌های تکه‌تکه‌ای از وجودش را بازگو کند.»

بازیگری در جهان بکت: بی‌حرکتی در اوج حرکت
مهرجو در ادامه از چالش‌های خاص بازیگری در آثار بکت چنین یاد می‌کند: «یکی از دشوارترین بخش‌های این نقش، تجسم «بی‌کنشی در عین کنش‌مندی» بود. اینکه بتوانم در تمام مدتی که حرکت جسمانی‌ام تنها به راه رفتن محدود شده، احساسات پیچیده «می» را منتقل کنم، تجربه‌ای دشوار و در عین حال جذاب بود.» او ادامه می‌دهد: «چالش دیگر، بازی کردن همزمان نقش مادر و دختر بود. صدای پیر مادر و صدای خود «می» باید کاملاً از هم متمایز می‌شد، اما نه به‌صورت تیپ‌سازی اغراق‌آمیز. این تفکیک، نیازمند دقت و ظرافت خاصی بود که رسیدن به آن برای من تجربه‌ای عمیق و متفاوت بود.»

محدودیت صحنه و نزدیک شدن به مخاطب
وی با اشاره به طراحی خاص صحنه می‌گوید: «شیوه اجرایی کارگردان بسیار هدفمند بود. فضای بسته و دکور طراحی‌شده به گونه‌ای بود که تنها ۱۲ تماشاگر در اطراف صحنه می‌نشستند. این نزدیکی و محدودیت، تجربه‌ای متفاوت برای ما و مخاطب خلق کرد. این نمایش هیچ رویکرد تجاری نداشت و صرفاً بر عمق مفهومی خود تأکید می‌کرد.»

نقش‌آفرینی در ۳۴ دقیقه‌ای که هر لحظه‌اش چالش بود
این بازیگر معتقد است که از لحظه خواندن متن «صدای پا» حس کرد که این نقش برای او ساخته شده است. او توضیح می‌دهد: «این کاراکتر از آن نقش‌هایی بود که از نظر ذهنی، فیزیکی و بیانی مدت‌ها درگیرش بودم. ۳۴ دقیقه راه رفتن روی صحنه بدون هیچ حرکت دیگری، اما با تمام احساسات و نگاه‌های خاص بکت، کار آسانی نبود. در تمرین‌ها، با خیره شدن به نور شمع در فاصله‌های مختلف توانستم احساسی را در خود ایجاد کنم که در نهایت به چشم‌ها و نگاه کاراکتر منتقل شود.»

او در توصیف اوج احساسی این نقش می‌گوید: «یکی از لذت‌بخش‌ترین لحظات برای من، زمانی بود که «می» می‌گوید: “صدات رو شنیدم!”. این جمله بار معنایی بزرگی داشت و برای من به لحظه‌ای خاص در اجرا تبدیل شد.»

آینده گروه و ادامه مسیر تئاتر
مهرجو همچنین از تمرین‌های همزمان برای نمایش دیگری از هارولد پینتر با عنوان «کلکسیون» خبر داد. او گفت: «این پروژه ادامه‌ای بر کارهای پیشین گروه ما از جمله اجرای موفق «جشن تولد» است. امیدواریم این نمایش نیز به زودی روی صحنه برود.»

کارنامه هنری شیوا مهرجو
او پیش‌تر در نمایش‌هایی همچون «بلافیگورا» از یاسمینا رضا، «جشن تولد» از هارولد پینتر و «ژینوساید» به نویسندگی محسن عظیمی نقش‌آفرینی کرده است. تجربه اخیر او در «دیگری شبیه خودش» به کارگردانی شاهین چگینی، نقطه‌ای متفاوت در کارنامه اوست که بار دیگر نشان می‌دهد چگونه تئاتر می‌تواند مرزهای تازه‌ای از بیان هنری را به نمایش بگذارد.

خبرنگار: پیام احمدی کاشانی