«رها» بزرگترین ضربه را از مرعوب شدن بی حد و حصرش نسبت به وارد کردن موقعیت های مختلف و به اصطلاح چیدمان سیر رویدادها می خورد و از جایی به بعد تصنع و دستکاری جای غافلگیری و شگفت زدگی را می گیرد و باعث می شود مخاطب دور از اثر بایستد و شاهد مثال آن یک سوم پایانی است؛ درست جایی که مخاطب منتظر اتمام فیلم است اما با ادامه روبرو می شود و اثر بخشی نقطه اوج قبلی را محدود می سازد. اما فیلم دستاوردهایی هم دارد مثل بازی شهاب حسینی که همدلی برانگیز است و انتخاب خوبی برای این نقش است. کارگردانی و ساختار اجرایی «رها» جلوتر از فیلمنامه است و نمره قبولی می گیرد. اینکه تهیه کننده ای همچون سعید خانی بعد از تجربیات موفق در عرصه کمدی ساخت این فیلم اجتماعی را انتخاب کرده؛ قابل تقدیر است.
«رها» در مجموع فیلم متوسطی است که بار اندوه زیادی دارد اما به سبب داستان پرداز بودن، این غم را بی پروا بازگو نمی کند بلکه از آن در خود قصه بهره می برد. غزل شاکری ثابت می کند که می تواند نقش هایی با دایره ریسک بالاتر از سایر تجربیات اش را هم ایفا کند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی