«شاه نقش» می خواهد ادای دینی باشد به هنروران سینمای ایران و رنج های آن ها را بازگو کند اما فیلمنامه اش مشوش و دوپاره است. نیمه اول راجع به سینما است اما در بخش بعد از خط اصلی خارج می شود و می خواهد آن را با انتخابات و شرایط سیاسی – اجتماعی ممزوج کند که عملاً موفق نمی شود و ماحصل آن نوعی دوگانگی و شکاف است. احمدلو در کارگردانی هم تلاش زیادی به خرج نمی دهد و نماها عمدتاً ساده و بیشتر تلویزیونی است تا مناسب پرده بزرگ. بازی ها تیپیکال اند و درحال شمایل سازی از بازیگران سینمای فارسی (قبل از انقلاب). باز هم جای سوال پیش می آید که وجود چنین فیلمی در بخش مسابقه جشنواره ای همچون فجر چه کارکردی می تواند داشته باشد؟ فیلمی که حتی ادعاهای خود را نیز نقض می کند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی