«خدای جنگ» با اینکه فیلم محصول ارگانی است؛ اما گرفتار شعارزدگی نمی شود و در تعریف قصه اش موفق است. فیلم می تواند یکی از تلاش های به سرانجام رسیده در عرصه نظامی را در قالب درام به مخاطب منتقل کند و این نشان می دهد فیلمساز کارش را بلد است. یعنی مدیوم سینما را می شناسد و به خوبی از ظرفیت های آن در ساخت چنین فیلمی بهره برده است. فیلمنامه پرداخت متناسبی در زمینه کاراکترها دارد و با مقدمه ای به جا می تواند قلابش را پهن کند و تماشاگر را تا فرجام موضوع همراه کند. در آوردن چنین حال و هوایی از یک موضوع که هر آن ممکن است رنگ و بوی سفارش به خود بگیرد و با شائبه همراه باشد برای فیلمی با این ابعاد یک دستاورد است. ساعد سهیلی در «خدای جنگ» به اندازه بازی می کند و می تواند تعادل صحنه های عاطفی و لحظات حماسی را در راکورد بازی اش حفظ کند. اساساً این ویژگی متعلق به کل فیلم است که بازیگر نیز جدای از آن نیست.
غیبت «خدای جنگ» با این کیفیت فنی و هنری دربین نامزدهای سودای سیمرغ ابهامات زیادی را با خود به همراه دارد و سوال برانگیز است!
سینماخانه / حمید عبدالحسینی