به مناسبت زادروز عباس کیارستمی
عباس کیارستمی شباهتی به فیلمسازان هم دوره اش نداشت؛ نه آن راه مطمئن و کم خطری را انتخاب کرد که راه محبوب فیلمسازان هم دوره اش بود و می شد سال ها ادامه اش داد و نه به رفتن از ایران و زندگی در گوشه ی دیگری از این جهان فکر کرد. ماند و فیلم هایی را که فکر می کرد چیزی به دنیا اضافه می کنند ساخت و هر جای دنیا که رفت نشانی از ایران با خودش برد. درست عکس چیزی که در همه ی این سال ها درباره اش گفتند و نوشتند. همیشه کاری را که دوست می داشت انجام می داد و همواره به این فکر می کرد که نباید گوشه ای نشست و کاری نکرد و همین گوشه ای ننشستن بود که واداشتش به جدی گرفتن عکاسی و تماشای درخت ها در برف و جاده های خالی و خیابان های شلوغ از پشت شیشه های باران زده و باز همین گوشه ای ننشستن بود که واداشتش به این که شعرهای قدیم و جدید فارسی را هم از نو بخواند و دراین باز خوانی آن چه را می پسندد در قالب های کتاب مستقل منتشر کند.
کیارستمی همچون کیمیاگرانی بود که به شیوه ی خودش به نامیرایی دست یافت. او هیچگاه خواص خاص دوران زندگی اش را از دست نداد و کودکی بود با شیطنت جوانی در آغوش سالخورده گی. تلاش و استفاده از هر ذره ای که در اختیار است در نهایت کیارستمی را بر فرصت زندگی جاودانه کرد و تفکر، نگاه و رویکردش به هنر، جهان و زیستن را مانایی بخشید.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
