«عزیز» از نظر پروداکشن و تولید، فیلم جمع و جور و کوچکی است اما به همان نسبت از حیث فضا و حس و حال جاری در آن فیلم بزرگ و گرمی از کار درآمده است. مهم ترین مشخصه آن این است که توکلی موفق می شود جغرافیایی که فیلمش در آن روی می دهد را برای بیننده بشناساند و رنگ و طعمی اینجایی و بومی را در بستر فیلم روان سازد. «عزیز» بازیگرهای خوبی هم دارد و علاوه بر آزاده صمدی و روزبه حصاری، بازیگران بومی اش نیز فوق العاده اند و ترکیبی همگن و متناسبی را ایجاد می کنند که یکی از پایه های اساسی در موفقیت چنین فیلمی است. گذشته از پاره ای ضعف ها که از دل فیلمنامه بر می آید نظیر مشخص نبودن و ابهام در برخی نسبت های کاراکترها با هم در فیلم و یا کاستی هایی در پرداخت خط داستان، بزرگترین مشکل عزیز در پایان بندی آن است که به نحوی مخاطب را سردرگم می کند و در جمع بندی کلیت فیلم چندان موفق نیست. «عزیز» حالا و پس از چند سال کش و قوس و شرکت در جشنواره هایی در نقاط مختلف دنیا، بالاخره رنگ پرده را به خود دیده است. فیلمی که در برهوت آثار اجتماعی می تواند امید بخش برای مخاطبینی قلمداد شود که مدت ها در انتظار این فیلم ها بوده اند و با استقبال خود خط بطلانی باشد بر گزاره: «فروش بالا فقط متعلق به کمدی ها است». سینمای ایران بیش از گذشته به فیلمی چون «عزیز» نیاز دارد. پس باید آن را با وجود تمام نواقص، عزیز و مغتنم شمرد و گرامی داشت. هرچند که فیلم های عزیز بسیاری نیز در پشت خط اکران مانده اند و یا طرح و ایده آنها سال ها است در ذهن سازندگان اش پنهان است و یا شاید در همین لحظه نیز نطفه عزیز دیگری دارد در ذهن شان بسته می شود.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
