فیلم های بهروز شعیبی علی رغم تفاوت های داستانی اما همواره واجد سبکی واحد از حیث تماتیک و ساختاری است. به زعم نگارنده با اینکه «آغوش باز» در جایگاهی پایین تر از فیلم های شاخصی همچون دهلیز و سیانور قرار می گیرد ولی بازهم می توان ردپای سینمای مورد علاقه شعیبی و نمود اخلاقی و امیدوارانه اش را دریافت. شعیبی فیلمساز مستقیم گویی نیست و می کوشد حرفش را در لفافه بزند که برخی از مضامین آثارش نیز گاه با مسائل سیاسی و تاریخی پیوندهایی برقرار کرده که از آن جمله می توان به فیلم های روز بلوا و سیانور اشاره داشت که بعضی اوقات موفق و در مواردی توفیقی حاصل نشده است اما در نهایت بهتر است شعیبی را کارگردانی علاقمند به درام های اجتماعی دانست که بهترین فیلم هایش نیز از این دست فیلم ها هستند. همواره یکی از ویژگی های آثار شعیبی انتخاب بازیگران و نحوه بازی گرفتن از آنها است و اینجا نیز با تیمی یکدست از بازیگران مواجه ایم که حضوری به اندازه را در قالب کاراکترهای خود می آفرینند. کارگردانی شعیبی از حیث دکوپاژ، انتخاب نماها و حرکات دوربین و... و در نهایت فضاسازی و ساختار نیز استاندارد می باشد اما فیلمنامه در پروراندن پلات و تشریح موقعیت ها و روند داستانی کامل نیست و جز نگاهی کلیشه ای به دستاورد تازه ای نمی رسد و تماشاگر را به اصطلاح شگفت زده نمی کند.
شاید بتوان استفاده از موسیقی را به عنوان یک آلترناتیو در آغوش باز قلمداد کرد که تا حدودی باعث ایجاد جذبه هایی در مخاطب گردیده که با عنصر طراحی صحنه و استفاده از المان های رنگ نیز تکمیل تر می گردد. آغوش باز هر چند که چیز تازه ای به تماشاگرش ارائه نمی دهد اما فیلمی است که تماشای یکباره آن مخاطب را دلزده نیز نمی کند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
