نمایش “ما هیچ ما نگاه” از دهم تا چهاردهم تیر در تماشاخانه آفتاب به کارگردانی منصوره علی مددی به روی صحنه می‌رود.

به گزارش سینماخانه؛ این نمایش ترکیبی است از حرکات و بازی با نور که علاوه بر دنبال کردن یک داستان اصلی، در گوشه و کنار صحنه هر بازیگر فرم بصری خاص خود را اجرا می‌کند. در طول نمایش ریتم هایی جاری است که توسط بازیگران اجرا می شود. هرکدام در دنیای خود و در “زمان” خود هستند و البته مخاطب نیز علاوه بر شکار این فُرم های بصری، ربطش را با خط پررنگ اصلی داستان که مورد تاکید است پیدا میکند. تماشاگر در این نمایش نمی‌تواند فقط به یک نقطه که نورهای صحنه مورد تاکید قرار داده است خیره شود چون نمایش و حرکت در تمام نقاط صحنه جاری است.

آزاده تفضلی، دراماتورژ ؛ در باب این نمایش به سینماخانه گفت: نمایش “ما هیچ ما نگاه”، ترکیبی از ۵ نمایشنامه “ساموئل بکت” است. در این نمایش مفهوم انتزاعی و روایت گونه ای از آثار منتخب با محوریت انتظار در قالب حرکات مدرن معاصر است که در ساختار نمایش جلوه گر است. جدایی از هویت انسانی مشخصه شخصیت های “بکت” است که در این نمایش به آن پرداخته شده . شخصیت ها در پنج نمایش مدام در هم دیزالو می شوند و هر کدام در عین اینکه خودش را می نمایاند در هویت دیگری ظاهر می شود. المان ها مشترکند و ارتباط بین شخصیت ها ما را به یک شخصیت واحد در آثار بکت می رساند . در نمایش آمد و رفت به جای ۳ پرسوناژ، ۶ پرسوناژ را می بینیم. در واقع پرسش بکت در این پرده از تعریف من در قیاس با من های بیرون از من است و این تمرکز بر عنصر فیزیکال بر همین بیرونی بودن من هاست.  صدای پا که به نظر من یک اثر سایکولوژیست است؛ با تکرار خود در طول نمایش چه با نماد حرکت تکرار شونده که به طور تخصصی آن را موتیف مینامیم و چه با القای کلام در قالب تک عبارات هدایت شونده در روند داستان تم بودن را مدام یادآور انسان معاصری می کند که از بودن خویش غافل است. هر آدمی به مرور گذسته می پردازد رویای کودکی را با نشاط جوانی می آمیزد و از پیری می گریزد. در پرده آخرین نوار کراپ  کراپ با عنصر پارادوکسیکال خویش که کودکی است به نمایش در آمده و تمام آنچه را که قرار است در یک تابلوی بصری انتقال می دهد. در پرده آخر بازی از رنجی صحبت می شود که ناشی از معلولیت های بسیار شخصت هاست. این رنج در نمایش فیزیکال با زبان راستین بدن هویدا می شود رنجی که کلام از بیان آن قاصر است. این نمایش بر دو اصل استوار است زبان بدن برای انتقال احساس و دیگری واحد بودن نوع بشر با تاکید بر ارتباط شخصیت های داستان و نقاط مشترک مفهومی آنان

در این نمایش؛ هدیه بهادری، احمد بهاروند، آرتا جوادی اقدم، ریحانه جمشیدیان، بشرا خادملو، ملیکا رشیدزاده، هخا زیبایی، سارا زینالی، امیر سلمانی، سحر شکوهی، رادین فخاریه، آیدا کایینی، مهسا لطیفی، مطهره مشهدی، گلناز مظهری، الدوز نژادی به ایفای نقش می پردازند.

دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مدیر اجرایی: فرزانه سرلک، دستیار کارگردان: آزاده تفضلی، مدیر صحنه: مریم کاتوزیان، منشی صحنه: مونا عباسی، مشاور موسیقی: هخا زیبایی، گروه موسیقی: مرتضی میر، سارا شیری، مریم میرآبادی، سیمین‌دخت بجنوردی، طراح نور: علی کوزه‌گر، طراح لباس: هما شهبازی، اجرای لباس: فتانه باغستانی، طراح صحنه: محمد علیزاده، طراح گرافیک و عکاس: مارال ارحمی، ویدئو: پویا اشتهاردی

سینماخانه / خبرنگار: امیردخت مسگر