مسعود ترابی که در فصل پاییز نمایش “ال کلاسیکو” را در تئاتر باران روی صحنه داشت، در فصل زمستان نمایش دیگری با نام “۱۸” را در تماشاخانه استاد انتظامی خانه هنرمندان به روی صحنه آورده است.

نمایشنامه “۱۸” به وسیله محسن عظیمی به نگارش در آمده است. دیالوگ ها کارکرد دراماتیک و نمایشی مناسبی دارند. نمایشنامه در حد امکان به فضاسازی و پرداخت شخصیت ها می پردازد. از اشکالات نمایشنامه می توان به تعدد شخصیت ها و خرده داستان های مربوط به آنها اشاره کرد زیرا خرده داستان ها بدون اینکه به پایان بندی مناسب و قانع کننده برسند، گاهی قبل از پایان بندی رها می شوند و مخاطبان در ناآگاهی کامل از سرنوشت نهایی شخصیت ها و خرده داستان ها باقی می مانند و دو، سه جمله گفته شده از زبان مادر برای پایان بندی شخصیت ها قانع کننده نیست و الصاقی می نماید. تعدد شخصیت ها در نمایشنامه “۱۸” کارکرد دراماتیک دارد و می تواند به خوبی شلوغی اطراف مادر را نشان دهد و در ادامه، از تنهایی به وجود آمده برای مادر کارکرد بگیرد اما به علت اینکه تعدد شخصیت ها با پرداخت مناسب آنها همراه نمی شود، مسئله تعدد شخصیت ها به صورت توامان از نقاط ضعف و از نقاط قوت اثر به حساب می آید.

مسعود ترابی در جایگاه کارگردان توانسته از بازیگران بازی های همسانی بگیرد و یک دستی بازی ها در اجرا قابل مشاهده است هر چند که بازی بازیگران با نقش های از پیش مشاهده شده از آنها تفاوت چندانی ندارد و همه تیپ های مالوف شخصیت ها را به نمایش می گذارند. البته منکر تفاوت های زمانی و مکانی نقش ها با یکدیگر نیستیم و توجه به ریزه کاری های شخصیتی از سوی بازیگران، کسب لذت تماشاگران از بازی ها را به همراه داشت. نکته دیگری که در کارگردانی مسعود ترابی وجود دارد، شکست دیوار چهارم در آثارش است؛ اتفاقی که در “ال کلاسیکو” افتاد و با فضای اجرایی “ال کلاسیکو” همخوانی داشت ولی شکست دیوار چهارم در “۱۸” از منطق روایت کلاسیک نمایشنامه و نوع اجرا به دور است. در نهایت، اینکه مسعود ترابی مخاطبان را به خوبی می شناسد و با استفاده از موسیقی مناسب در آثارش می تواند مخاطبان را با خودش همراه سازد و در لحظات خاص از لحاظ عاطفی روی آنها تاثیر بگذارد هر چند که گاهی به دام احساسات گرایی می افتد.

گریم روی صورت بازیگر نقش محسن و به عنوان معتادی پاک باخته واقعیت نما است و در هماهنگی با طراحی لباس باران سیبی قرار دارد و هر دو مکمل یکدیگر هستند. طراحی صحنه حمید جعفرصالحی یک آشنایی زدایی درونی را به نمایش می گذارد بدین صورت که با ایجاد صحنه ای که خانه حوض دار قدیمی را به ذهن متبادر می سازد، به فروپاشی روابط سنتی در خانواده های ایرانی نقبی می زند؛ ایده ای که در راستای فروپاشی یک خانواده بعد از مرگ پدر قرار می گیرد. معصومه احدی در جایگاه گرافیست با طرح پوستر زنی در چادر در حصار گرد و غبارهای سیاه تنهایی مادر و هجوم مشکلات به سوی وی را به تصویر می کشد و درک درستی به مخاطبان از نمایش پیش رو به دست می دهد. همچنین، موسیقی آرش نوایی از نقاط قوت اثر به شمار می رود.

“۱۸” مصائب یک مادر است، مادری که تمام زندگی خودش را وقف فرزندان می کند تا موفقیت آنها را به تماشا بنشیند؛ آرزویی که دور می نماید اما شاید با توجه به پایان بندی داستان، خانواده از هم پاشیده امیدی به بازسازی روابط درون خانوادگی خودشان بیابند.

“۱۸” نوشته محسن عظیمی و به کارگردانی مسعود ترابی از ۱۱ بهمن ماه ۱۳۹۶ تا ۲ اسفند ماه ۱۳۹۶ در تماشاخانه استاد انتظامی خانه هنرمندان، ساعت ۲۰:۳۰ با بازی آتش تقی پور، علیرضا حنیفی، مهری آل اقا، نیلوفر جواد پور، سعید سالمی، هدی آهنگر، شیما اسدی، حسین میلانی، علی پیله ور، مونارضایی، میثم محب الهی، سید امیرحسینی، ژیار محمد زاده به روی صحنه خواهد رفت.

سینماخانه / فرزاد جمشیددانایی