فرزاد موتمن کارگردان تجربه گرایی است. آن هم در جغرافیا و چهارچوب های سینمای ما که عمدتاً نگاه هایی امتحان پس داده و قاعده مند را نمایندگی می کند و از قدم زدن در ورطه تازگی و آزمودن راه های نو چندان استقبال نمی کند و حالا سراسر شب دقیقا فیلم چنین فضایی است.
فیلمی که به تمامی به دغدغه های فرمالیستی و خیال پردازنه پهلو می زند تا تعریف مفهوم گرایانه از سینما را به مثابه سینما برای مخاطب تعریف نماید؛ مخاطبی که مع الاسف سینمای ما تلاش های عمیقی در جذب و جلب آن به انجام نرسانیده و حتی در نگاهی کلان تر می توان گفت با آن بیگانه است. مخاطبی که از سینمای ایران انتظارات مشخص و محدودی دارد و در مواجهه با چنین آثاری اغلب دچار دوگانگی است.

سراسر شب فیلمی بسیار شخصی و خاص از موتمن است که به شکلی رادیکال ساخت و پرداخت اتمسفر را چه بسا فراتر از کاراکترها در دستور کار قرار می دهد تا با ارجاع به عنوانش در شکلی سرتاسری و دوار همچون خود شب (به شکلی خودخواسته و تعمدی) ریتم و لحنی یکسان و یکدست را طراحی و اجرا نماید. حال اینکه فیلمساز در پروردن چنین ایده جاه طلبانه ای چه در فیلمنامه و چه در اجرا تا چه اندازه موفق است بحث مبسوط و تحلیلی تری را طلب می کند اما برداشتن چنین قدم پر ریسکی آن هم در دوران تثبیت کارنامه یک فیلمساز، نوید بخش دمیده شدن نفس هایی تازه به جریان فیلمسازی نسل های پیشین در میدان رقابت با جوانان نوآمده سینمای امروز ایران است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی