موقعیت مهدی هم در بردارنده همه مولفه ها و عناصری که یک فیلم جنگی باید داشته باشد است و هم بدعت هایی را در زمینه ترسیم یک شخصیت در قالب اثری بیوگرافیک و پیشینه شخصی و خانوادگی اش ترسیم می کند و از این نظر روح و جانی تازه به تنها ژانر اصیل سینمای ما یعنی دفاع مقدس می دمد.
حجازی فر موقعیت مهدی را نه از سریال عاشورا، که با مختصاتی منحصر به مدیوم سینما بیرون آورده است و این را می شود هم در ساختار اپیزودیک فیلم که در عین تفکیک دارای یک توالی نیز هست و همچنین توازن شیوه پردازش کاراکترها خصوصاً مهدی باکری چه در بخش خانوادگی و زندگی فردی و شخصی و چه در جایگاه یک فرمانده در محور عملیات و جنگ ردیابی کرد. در حقیقت فیلمساز با رجعت به خانواده این دو شهید، به نوعی درصدد است تا نحوه شکل گیری انگیزه و نگرش و جهان بینی مهدی و حمید باکری را در میدان نبرد و سایر عرصه های زندگی به نمایش گذارد. امتداد این نگرش در بخش اجرایی و ساختار نیز به خوبی با این جنبه های تماتیک و مضمونی تلفیق می گردد و سکانس های جبهه و عملیات با طراحی مناسب المان های بصری نظیر انفجار و آتش و خون از یک جهت و بروز خصلت های عاطفی و انسانی چه در عرصه میدان و چه در ارتباط و مناسبات خانوادگی خاصه زندگی زناشویی از غنای موثری در میزان جذابیت و همراهی مخاطبین برخوردار است. برای هادی حجازی فر در نخستین تجربه فیلمسازی، ساخت موقعیت مهدی یک ریسک محسوب می شود. کما اینکه اینجا علاوه بر کارگردانی او بازیگر نقش نخست فیلم نیز می باشد. هدایت و راهبری چنین پروژه ای وقتی در بسیاری از سکانس ها کارگردان همزمان جلوی دوربین نیز می رود؛ یک آزمون دشوار محسوب می شود که حجازی فر سربلند ازآن بیرون آمده است و گواه این مدعی شمایلی است که پس از سال ها از یکی از پر آوازه ترین رزمندگان جنگ هشت ساله بر پرده نقش بسته است. قهرمانی که علی رغم خصایص کمیاب و نایاب شخصیتی و رفتاری اما زمینی است و برای بینندگان ملموس و دست یافتنی.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی