به گزارش سینماخانه و به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سیما، در ابتدای این برنامه امیرعلی دانایی گفت: عموما میبینیم که دوبلورها وارد فضای بازیگری می شوند اما درمورد شما برعکس است، شما بعد از بازیگری وارد فضای دوبله شدید و اولین تجربه ی بازیگری شما هم در سریال درخشان و خیلی خاص آیینه بود.

زی‌نوری پاسخ داد: با هادی کاظمی و علی ابراهیم‌آبادیِ تهیه‌کننده همکلاسی بودیم. در همان دوره راهنمایی دوستی داشتیم که به واسطه پدرش در سریالی بازی کرده‌ بود و این ما را مصمم کرد که وارد فضای بازیگری شویم. با دوستم علی ابراهیم‌آبادی نزدیک به ۶ ماه جلوی در صدا و سیما منتظر بودیم یک نفر ما را داخل سازمان ببرد. مرحوم مرتضی احمدی را دیدیم و چون با نوه‌شان رفاقتی داشتیم خودمان را معرفی کردیم و ایشان هم شماره ما را گرفت البته گفتند که روند کار این‌طور نیست. همزمان جلوی شبکه دو انتهای الوند هم می رفتیم. آنجا مجید قناد را دیدیدم. دو سه ماه دفاتر مختلف فیلم‌سازی می‌رفتیم چون آن زمان کلاس فیلم‌سازی هم نبود. در همین حین مرحوم احمدی را دیدیدم و گفتند که شماره‌های شما را گم کردم شماره‌های‌تان را بدهید چون یک کار دو نوجوان می‌خواهد. این کار همان سریال «آئینه» معروف بود. بعدها که به صورت حرفه‌ای تر کار کردم همیشه گفتم که باید عاشق باشید در غیر این‌صورت نمی‌رسید. همه ماندگارهای سینما تلاش کرده‌اند بدون عشق و اشتیاق ماندگاری در هیچ عرصه‌ای ممکن نیست.
علاقه‌مندی من به دوبله بیش از بازیگری است
دانایی در ادامه زی‌نوری را خطاب قرار داد و گفت چه چیز باعث شد این همه اشتیاق برای بازیگری از بین برود و مسیر دوبله را انتخاب کنی؟ زی‌نوری پاسخ داد: من سال ۷۰ یک سریالی بازی کردم به اسم ” به دنبال مهر” در آن سریال صدابرداری سر صحنه نبود و قرار بود که دوبله بشود. خاطرم هست من با مجید قناد تهیه‌کننده کار و فریدون فرنودی کارگردان وارد شبکه دو شدم و رفتم استودیو دوبلاژ و برای اولین بار استودیو و آن فضا را دیدم و صداهای آشنا، آن صداها من را مجذوب خودش کرد، من را غرق در خودش کرد. آدم‌هایی که ما همیشه فقط صداهای‌شان را شنیده بودیم را از نزدیک می‌دیدم. این صداها را شنیدم و انگار جهان دیگری به روی من باز شد. قرار بود من بروم جای خودم حرف بزنم حتی رفتم پشت میکروفن هم نشستم بعد گفتند صدایت به خودت نمی خورد بعد ها فهمیدم خب گوینده از قبل انتخاب شده و از همان زمان مجذوب و شیفته‌ی کار صدا شدم و دیدم چقدر علاقه‌مندی من به این کار بیشتر است. بعد از آن با آقای افشاریه صحبت کردم و قرار شد بنشینم در اتاق دوبله و نگاه کنم تا با کار آشنا شوم اما مطمئن بودم که می‌توانم این کار را انجام دهم.
این صداپیشه تاکید کرد: ویژگی یک انسان خوشبخت از دید من این هست که در کنار خانواده ی خودش روزگارش را با تمام گرفتاری‌ها و سختی‌ها بگذراند و خوب بگذراند و به روز زندگی کند و اگر قرار هست که دنبال کاری باشد به نحو احسنت و با تمام توانش آن کار را انجام بدهد.
خاطرم هست آقای ناصر طهماسب در جایی می‌گفتند در کار دوبله تو قطره‌ باشی پیدایت می‌کنند به شرط این‌که عاشق باشی. همان‌طور که هر کار سختی‌هایی دارد در دوبله هم باید مسیر پر فراز و نشیبش را طی کنی. تمرکز و هوش بالا که بتوانی پشت میکروفن بازیگری کنی. وقتی با اساتید دوبله کشور آشنا شدم متوجه شدم این علاقه و انگیزه من را سه برابر باید کنی تا این اساتید را درک کنید. همه با زحمت و مشقت وارد کار شده‌اند و با علاقه و اراده قابل توجهی هم تا امروز ادامه داده‌اند.
در فیلم حضرت محمد (ص) منوچهر اسماعیلی به جای هشت نفر صحبت کرده و قابل تشخیص هم نیست. ایشان دوبلور مولف بودند، شخصیت خلق کرده و کاراکتر ساخته‌اند و بسیاری دیگر از بزرگان دوبله کشور. آن‌روزها امکانات امروز هم نبود. مثلا ابتدا فیلم را برای ما نمایش می‌دادند و یک روز درباره آن صحبت و بحث می‌کردیم.
در کافه رخ به رخ افشین زی‌نوری خاطره ای از زنده‌یاد چنگیز جلیلوند گفت که چقدر عاشق زندگی بودند وی گفت: ایشان ۲۵،۲۶ سال ایران نبودند و وقتی بازگشت به‌قدری عاشق ایران بود که با همه‌چیز حتی ساده‌ترین طعم‌ها هم عشق می‌کرد. سرشار زندگی بودند.
وی در ادامه با انواع تیپ‌های دوبله صحبت کرد و قطعه ایران ایران مرحوم محمد نوری را در کافه رخ به رخ اجرا کرد.