در «عنکبوت» به کارگردانی ابراهیم ایراج زاد با فیلمی روبه رو هستیم که بر مبنای یک داستان واقعی بنا نهاده شده است. بنابراین مثل هر فیلمی این چنین، ماجراها در کلیت مشخص و برملا است پس نحوه پرداخت و چگونگی ارائه آن در قالب و فرم سینمایی می تواند اثری با این دستمایه را به نقطه برتر برساند و یا در نهایت به فیلمی متوسط به عنوان ماحصل منجر شود که اینجا چنین است:
ایرج زاد در عنکبوت آنچنان که می بایست علل و انگیزه های حرکت یک شهروند معمولی به سمت جنایت و تبدیل گردیدن به یک قاتل سریالی را جا نمی اندازد و جز اشاره هایی گذرا به حرف های مادر سعید از المان و یا مولفه ایی به منظور تاثیر روانی محرک بهره نمی برد. البته که می توان رویکرد فیلمنامه نویس را به عنوان تصمیم گیرنده در جهت پیش برد این استراتژی لحاظ کرد که به سادگی و یک جرقه نیز می تواند یک انسان معمولی را به یک جنایتکار بدل کند و همه افراد، زمینه های غلتیدن به دام چنین خشونتی را دارا هستند اما به زعم نگارنده همین دیدگاه نیز نیازمند پرداختی غنی تر به عنوان موتور محرکه حرکت کاراکتر دربستر درام است. از طرفی در مرحله وقوع قتل ها نیز فیلملساز از ایجاد تنوع در نحوه کشتار می پرهیزد و تصویری مبتدی از وقوع بزهکاری را به تصویر می کشد که باز هم می توان آن را در ادامه رویکرد پیشین به خام دستی حنایی نه در قامت یک قاتل بالفطره بلکه به عنوان یک انسان با توهم مصلح اجتماعی و اخلاقی توجیه نمود اما در این حوزه نیز چه در شخصیت پردازی های مقتولین و چه درنحوه مواجهه سعید با یکایک آنها می توانست به جذابیت های سینمایی نیز توجه بیشتری گردد و از تبعیت کامل به پرونده واقعی بکاهد. به تعبیر داریوش مهرجویی : “سینما فقط تصویری از واقعیت نیست بلکه تصویری از تصویری از واقعیت است” .

سینماخانه / نویسنده: حمید عبدالحسینی