به بهانه سپری شدن دومین روز از سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، به اختصار تعدادی از مهمترین آثار به نمایش در آمده در پردیس سینمایی ملت را رو مرور کردیم.

برنو ( محمد ثریا )

فیلم به شکلی هوشمندانه درصدد است تا زمینه ها و شکل زندگی جدید را با سبک و شیوه های سنتی و آیین های بومی تلفیق کند و در این زمینه موفق است. انتخاب ایده ای با این مختصات در سینمای کوتاه کاملاً کارکرد دارد و ظرفش برای چنین قالبی مناسب و دقیق می نماید. بازها و دکوپاژ کارگردان اصولی است . می ماند پایان بندی که می توانست با پای فشاری شخصیت زن مسیر متفاوتی را برای فیلم رقم زند و جذابیت های آن را دوچندان نماید. با این حال فیلم می تواند محبوبیت و جایگاه مناسبی را در ذهن و روان بیننده برای خود دست و پا کند که برای یک اثر کوتاه دستاورد کمی نیست.

کرم ابریشم ( امیر هنرمند )

فیلم در فیلمنامه اش چنان قرص و محکم است که می توان گفت چیزی از یک فیلمنامه ی بلند کم ندارد. مقدمه و شروع و میانه و پایان به صورت تام و تمام و به اندازه است و با یک مهندسی درست مخاطب را تا انتها همراه می کند. به سبب روایت داستان در جغرافیایی بومی با انتخابی جالب توجه رو به رو هستیم که چشم اندازهایی زیبا و متنوع را گذشته از داستان پردازی قوام یافته در تار و پود اثر متجلی می سازد. بازی و انتخاب بازیگران اگر چه ترکیبی از چهره های با تجربه و ناشناخته است اما یکدست و منسجم است و طعم شیرین یکی از فیلم های کوتاه خوب جشنواره امسال را به ما می چشاند.

نجان ( محمدمهدی باقری )

در این فیلم‌ نیز که اکثر صحنه های آن در جنگل می گذرد و زبانی بومی دارد شاهد رویکردی متفاوت از حیث مضمون و داستان هستیم که به نوعی به مسئله مفقود اخلاق اما از زاویه ای غیر شعاری می پردازد و با پرداخت فضای ارتباطی و رفتاری میان سه نوجوان به جنبه های جهان شمولی از بحران انسانیت و اخلاقیات در سطح جامعه نقب می زند. فیلم در جاهایی شاعرانه و احساسی نیز هست که در پایان بندی نیز تکمیل می شود. فضاسازی بومی اثر به مدد بهره گیری از بازیگرانی متناسب با ساختار فیلم در ایجاد و پرورش سمپاتی تماشاگران موفق است.

پذیرایی سیمین ( علی بنائیان )

اینجا هم سوژه و دستمایه خوبی جهت پرداخت در یک فیلم کوتاه وجود دارد و می تواند تعلیق موثری را در بیننده شکل دهد اما گذشته از مقدمه مناسب، فیلم در ادامه سعی می کند موارد مبهم را همچنان حفظ و حتی بر تعداد آنها بیفزاید بی آنکه نشانه هایی از جواب سوالات را هم در طول روایت تعبیه کند و این خود می تواند ارتباط مخاطب را با اثر مخدوش و یا به کلی بگسلد.
فیلمبرداری و بازی بازیگر اصلی فیلم از نقاط قوت اثر است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی 

در همین زمینه بخوانید:

–  نگاهی به دو فیلم کوتاه در سی‌ونهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران

–  چند خط درباره چند فیلم اولین روز از جشنواره ۳۹ فیلم کوتاه

–  در اهمیت فیلم کوتاه

–  سینمای صنعتی یا صنعت سینما !؟