به «استاد» می توان از چند منظر نگریست: یکی سوژه و مولفه های مضمونی آن که قصد دارد به اتفاقات پیرامون جنبش «می‌تو» پهلو بزند و در واقع نقدی برآمده از موقعیت های واقع گردیده را مطرح کند و دیگری حضور بهروز افخمی این بار در مقام تهیه کننده یک فیلم که خود می تواند مباحث متعددی را در پرداختن به فیلم تولید او پدید آورد. استاد اگرچه از حیث کارگردانی و بازی ها به عنوان نخستین کار بلند فیلمساز قابل تأمل است و با وجود محدودیت موقعیت جغرافیایی فیلم که به لوکیشنی با معماری متفاوت و چشم نواز انجامیده؛ می کوشد تا فضاسازی کند اما مشکل عمده اش به خلأهای فیلمنامه ای باز می گردد. فیلمنامه فیلم بیشتر به یک نمایشنامه شبیه است (که می تواند منبعث و متأثر از وجود یک نمایشنامه نویس در ترکیب فیلمنامه نویسان اش باشد). جز برخی ابهام ها و ایجاد شک های مقطعی خصوصاً بین زوج جوان فیلم که البته در برخی موارد موفق و در برخی دیگر ناموفق می نماید؛ صرفاً مجموعه ای از دیالوگها است که در پروسه میان سه کاراکترش رد و بدل می شود. مشخص نیست که نوع نگرش استاد به گُلنوش از حیث احساسی برآمده از یک نگاه زودگذر و جنسی است یا یک علاقه فراتر را شامل می شود که این خود یکی از کاستی های فیلمنامه در مرحله پردازش و معرفی آنها است که همین اَمر را می توان برای سایر آدم های فیلم نیز مثال آورد.

بخش قابل توجهی از فیلم با انتظار تماشاگر برای حضور همسر استاد و ایجاد یک عطف در بستر درام می گذرد و در نهایت بدون دستاورد مشخصی به پایان می رسد و آنچه را که ببیننده در ذهنیت خود برای رویارویی کاراکترها با این شخص ساخته؛ محقق نمی گردد و شاید حتی با این سبک پایان بندی، تا حدی نیز سرخورده شود. پایانی که ابتر است و بسیاری از حرف ها و پیام های فیلم را نیز بدون پاسخ مشخص، رها می کند و شاید به نوعی پس می گیرد که شاید تنها راه عبور چنین فیلمی برای نمایش اش انتخاب چنین راهکاری بوده است. در پایان فیلم ما همه را مقصر می دانیم و همین طور هیچ کس را !

سینماخانه / حمید عبدالحسینی