هادی مقدم دوست یکی از معدود فیلمسازانی است که با همین تعداد اندک آثار ساخته و به نمایش در آمده اش به یک سبک و لحنی خاص در جریان فیلمسازی اش دست یافته است. آثاری که می کوشند با فیلمنامه هایی کار شده و با طرافت مفاهیمی چون امید و میل به زندگی و یا حتی ایمان و اعتقاد را در خلال قصه هایشان جانمایی کنند و با پرهیز از اغراق و افتادن در دام کلیشه های چنین فیلم های مرسومی به یک بدعت در شیوه پرداخت و حتی چگونه گفتن مضامین مورد نظر نائل شوند. حالا «عطرآلود» نیز ماحصل همبن رویکرد فیلمساز در تجربه چنین سینمایی است که حسن بزرگ اش همراه ساختن مخاطب با پیگیری قصه و سرنوشت آدم ها و به خصوص کاراکتر محوری آن است. خوشبختانه فیلم در فیلمنامه و دست کم تا دو سوم پایانی خوب پیش می رود و از حیث ریتم و تمپو سرپا و موزون است. سبک بصری و نگاه زیبایی شناسی مقدم دوست در دکوپاژ و تصویرهای روزبه رایگا نیز تکمیل کننده چنین سیری در روایت قصه است و می تواند بیننده را به پیش برد اما در یک سوم پایانی فیلم به یکباره متوقف می شود و شروع به درجا زدن می کند و به نوعی با قرار دادن کاراکتر در موقعیتی که ساختگی می نماید به سراغ نتیجه گیری می رود و منجر به کند شدن ریتم و چه بسا خسته شدن تماشاگران اش گردد.
با این همه مصطفی زمانی در ایفای نقش کاراکتر علی از جمیع جوانب چه فیزیکی و چه درونی موفق است و زوج مناسبی را با هدی زین العابدین رقم می زنند که باورپذیر و سمپات عمل می کنند و بخشی از توفیق فیلم مرهون این انتخاب های درست فیلمساز است.
عطرآلود شاید با تغییراتی از نظر تدوین بتواند فیلمی یکپارچه تر و موثرتر در اکران عمومی تلقی شود.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»