سخت است بخواهیم درباره فیلمی از کیومرث پوراحمد حرف بزنیم وقتی با اثری آشفته، شعاری و بدون صناعت طرفیم. برای کارگردانی که شب یلدا، قصه های مجید و اتوبوس شب را ساخته، رسیدن به چنین فیلم بی حوصله و سردرگمی عجیب و دور از انتظار است. در فیلم با آدمهایی طرف هستیم که از تیپ بودن فراتر نمی روند و فیلمساز سعی کرده دیالوگهایی را که جنبه آموزشی و آسیب شناسی دارد بدون هیچ ظرافت دراماتیک و نمایشی از دهان آنها به گوش مخاطب و احتمالاً مسئولین برساند. مجموعه ای از رفتارهای بی منطق و بدون کارکرد دراماتیک از آدم ها می بینیم که عملکرد گذشته شان را نقض می کند و تماشاگر را با موقعیت هایی بیشتر‌ کمیک رو در رو می کند تا اینکه بخواهد حس تراژیک او را برانگیزد. ژانر فیلم از یک طرف با المان های ملودرام مدعی همچنان فیلمی است و از سوی دیگر داعیه فیلمی در گونه جنایی را دارد که در نهایت هیچ یک از این دو نیست. برای پوراحمد که سابقه ساخت فیلمی در یک لوکیشن و تنها با یک بازیگر را در ۹۰ دقیقه در کارنامه دارد. این میزان شلختگی و سرسری بودن در دکوپاژ، اندازه نماها و قاب بندی باورنکردنی است. در پرونده باز است همه چیز در سطح باقی می ماند چه عشق  و چه نفرت و انتقام …!

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۱۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»