یک فیلم کوچک و کم ادعا اما به اندازه و موثر که به خوبی در ارتباط با مخاطب کار می کند و علی رغم شخصیت محور بودن فیلمنامه، دچار ملال و خسته کنندگی نیست. حضور کارگردان که اینجا نیز مشابه فیلم اول اش، خود بازیگر نقش اصلی است از جمله نکات مثبت و کارای فیلم است که به خوبی زیر و بم های کاراکتر علی را به ظهور و بروز می رساند و نمودار مناسبی از مناسبات رفتاری و روابط را در مواجهه با دیگر شخصیت ها به نمایش می گذارد. درخصوص سایر آدم ها نیز فیلم در بازیگر گزینی و هدایت آنها موفق است و خلاقیت های پردازش کاراکترها را در فیلمنامه به اجرا پیوند می زند. فیلم درشروع درگیر کننده است و هرجا که لازم به دادن اطلاعات در خصوص شخصیت محوری دارد را نه به صورت رو و شعار که با ترفند صحبت با روانشناس طرح می کند تا بیننده با شناخت کامل تری به دنبال کردن شخصیت علی در طول فیلم بپردازد. با اینکه فیلم در درونمایه به موضوع تلخی می پردازد و از یک عارضه روحی سخن می گوید اما زاویه دید فیلمساز به مسأله، آمیخته به یک نوع رهاشدگی و بیانی طنز است که قصد دارد مسائل و مشکلات مختلف را به هجو بکشد و در کنار گریستن از خنده نیز سخن به میان آورد. هر چند که تغییر زاویه دید شخصیت اصلی فیلم به زندگی در پایان، آنچنان که باید و شاید دارای منطق دراماتیک نیست اما با این همه «چرا گریه نمی کنی؟» از جمله فیلم های قابل تأمل و دوست داشتنی جشنواره چهل و یکم می باشد که ما را با خود همراه می کند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۱۶) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «پرونده باز است»

(۱۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۱) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «پرونده باز است»