«بعد از رفتن» فیلم فضا است. کارگردان عامدانه از اوج و فرودهای حاد و یا به عبارتی واقعه محوری در فیلمنامه پرهیز می کند و در ازای آن با برجسته سازی عناصر و کارکردهای بصری، تروکاژ و ایجاد لحنی مشخص و هویتمند می کوشد تا فقدان قصه پردازی پرحجم را پوشش دهد. روی آوردن به چنین فیلمی در نخستین تجربه کارگردانی فیلم بلند یک ریسک محسوب می شود که نجاتی با صبغه انجام همچنین ساختاری در فیلم های کوتاه اش باز به سراغ آن آمده تا این بار جاه طلبانه تر به چالش بپردازد. «بعد از رفتن» انتخاب و بازی های به جایی دارد که در مواردی با شگفتی همراه است که می توان از حضور در یاد ماندنی و تاثیر گذار بهرام شاه محمدلو نام برد که با گریمی متفاوت، توانسته شخصیت پدر را باورپذیر و ملموس به نمایش گذارد.
«بعد از رفتن» می توانست با اضافه کردن برخی خرده پیرنگ ها در فیلمنامه بر جذابیت های اثر بیفزاید و حوصله تماشاگران را تا انتها یاری کند؛ تماشاگری که  روبه روشدن اش با این جنس قصه ها در سینمای ایران قدری غریب می نماید و برای خو کردن با حال و هوای این قبیل آثار باید درک و فرصت مناسبی دست دهد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۱۹) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «کت چرمی»

(۱۸) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هوک»

(۱۷) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «چرا گریه نمی کنی؟»

(۱۶) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «پرونده باز است»

(۱۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»