«کت چرمی» در کارگردانی جلوتر از فیلمنامه است. فیلمنامه نویس با وجود تمام دغدغه هایی که در فیلم نمود دارد از یک نکته غافل شده و آن نوع و چگونگی پرداخت این دغدغه ها و نحوه تقسیم اطلاعات است به نحوی که تماشاگر دچار گنگی و ابهام نشود تا ارتباط اش با سیر روایت و قصه مخدوش شود. اگر چه انتخاب این سوژه به واسطه محدودیت های موجود خواه نا خواه  توأم با ریسک محسوب می شود ولی توجیه کننده پاره ای از اشکالات نیست. به عنوان نمونه می توان از زنده شدن یکی از کاراکترها بعد از مرگ تأیید شده و یا توقف انجام قصاص بهره جست. انتخاب جواد عزتی علی رغم بازی استانداردش اما نکته تازه ای ندارد و در ادامه بازی های پیشین اش قلمداد می شود. سارا حاتمی در اولین تجربه فیلم سینمایی اش امیدوار کننده ظاهر می شود. صابر ابر چندان باور پذیر نیست که این نقصان بیشتر وابسته به پردازش کاراکترش مربوط می شود تا نوع بازی اش
کت چرمی نیم نگاهی هم به فعالیت های سازمان بهزیستی دارد که ممکن است برای برخی شائبه حمایت این سازمان را پدید آورد که بازهم این نگرش را می توان از شکل پرداخت قصه دانست.
در این فیلم با یک عدم انسجام در سیر روایت و تغییر محور رو به روییم که سوژه اصلی از نیمه جای خود را به موضوع دیگری می دهد و همین تغییر تم ها است که نوعی دوگانگی را منجر می گردد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۲۰) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «بعد از رفتن»

(۱۹) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «کت چرمی»

(۱۸) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هوک»

(۱۷) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «چرا گریه نمی کنی؟»

(۱۶) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «پرونده باز است»

(۱۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»