حالا می توان گفت پس از یک دهه و بیش ازده ها اجرای عمومی، دیگر حمید عبدالحسینی به یک بلوغ و سبک مختص به خود در کارگردانی رسیده است. نمایش آخرش نیز گواه چنین ادعایی است. عبدالحسینی در «زادروز زار» بار دیگر به دل‌مشغولی و دغدغه های همیشگی اش همچون بحران زناشویی، آگاهی، خیانت و مسائل و معضلات روشنفکری رجعت می کند و از دل روایت قصه ای با چفت و بست درست به قلم علیرضا زارع موفق می شود تا آغاز و انجام مناسبی را برای نمایش اش محقق سازد. کار اصلی عبدالحسینی اینجا هم پرداخت جزییات است که شاید در وهله اول برای بسیاری مخاطبین از نظر پنهان باشد اما بادقت بیشتر می توان گزاره های فراوانی را در جای جای اثر ردیابی کرد که امضای خاص کارگردان را تداعی می کند و از آن جمله می توان به ناپدید شدن کفش مارکو پس از احضار روح توسط خودش، روشن و خاموش کردن شمع کیک تولد و همزمانی با تغییرات نور در لحظه تصمیم جیم، استفاده از تم رنگ زرد و دادن جنبه های اسباب بازی گونه به برخی اکسسورها از جمله شمشیر، متناسب با ژانر و … اشاره داشت.

«زادروز زار» نمایش تلخی است و شاید تلخ ترین نمایش در میان آثار عبدالحسینی نیز باشد که با پایانی محتوم و بسته و بهره بردن از چاشنی طنز، زندگی نکبت بار جیم را با لفافه ای از شیرینی تلطیف کند و مخاطب را با خود همراه سازد که استراتژی کاملا درستی ست. در خصوص انتخاب بازیگران نیز این نمایش نمره قابل قبولی می گیرد چرا که انتخاب ها عمدتاً درست و شکل هدایت و بازیگردانی نیز با کاراکترها و خاستگاه آنها هماهنگ و منطبق است.

عبدالحسینی دانش آموخته سینما است و هر اثر تئاتری اش را نمی توان جدا از نگاه تصویری و سینمایی تصور کرد. اما در «زادروز زار» به سبب فضای خارجی متن او به یک خرق عادت دست می زند و بازیگران را برای پرداخت به مراتب تئاتری تر در لحن و بازی ها سوق می دهد. هر چند برخی مشکلات و محدودیت‌ها نیز که ناشی از گرفتاری های مالی پروژه های تئاتری و سینمایی است قطعاً در این نمایش نیز وجود داشته و تا حدی اثرگذار می باشد. اما آنچه مسلم است میل حمید عبدالحسینی برای تجربه گری است که با وجود تمام موانع همچنان پای کار خلق و ساخت تئاتر است. نمایش های او همواره حرف برای گفتن دارند و کار کردن را نه صرفاً برای انجام کار بلکه به مثابه تاثیرگذاری بر افکار و اذهان انجام می دهد به نحوی که امروز دارد رفته رفته تماشاخانه سیمرغ را به یک پایگاه موثر در حوزه تئاتر تجربی تبدیل می نماید …

ناصر فروغیده (نویسنده، پژوهشگر و مدرس هنرهای نمایشی)