برگ برنده «در آغوش درخت» قطعاً فیلمنامه آن است. اگر چه پایان فیلم مثبت است و امید را تداعی می کند اما به سبب پرداخت درست و شخصیت پردازی کافی و در واقع چفت و بست موثر روابط آدم ها و علل و عوامل نحوه ارتباط گیری و یا در واقع عدم ارتباط صحیح آنها با هم، می توان بالاترین نمره را برای فیلمنامه اثر کنار گذاشت. اما آیا فقط صرف داشتن یک فیلمنامه خوب می تواند تضمین ساخت اثری خوب تر نیز باشد؟ پاسخ بی تردید منفی است و خوشبختانه خواجه پاشا توانسته با انتخاب شیوه صحیح ساخت و اجرا نیز مسیر درست فیلمنامه را پی بگیرد. کارگردان به درستی از اغراق و گزینش شیوه های پرطمطراق و جلوه گرایانه سر باز می زند و با فرمی ساده که خود یکی از سخت ترین ها است می تواند حس و حال درون اثر را در تنه فیلم جاری و ساری بنماید. بازی بازیگران و انتخاب ها در خدمت کاراکترها است و در چهارچوب فیلم جا می افتند. علی الخصوص مارال بنی آدم که با این فیلم فصل جدیدی از حضورش را بعد از تجربیات تئاتری حالا در سینما آغاز نموده است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی