فیلم «لاک‌پشت» به نویسندگی و کارگردانی بهمن کامیار، یک درام روان‌شناسانه است که در تهران معاصر جریان دارد. داستان فیلم به بررسی پیچیدگی‌های روانی شخصیت‌ها می‌پردازد و با ایجاد گره‌های داستانی متعدد، مخاطب را درگیر می‌کند.
روایت فیلم کند و با ریتمی آرام پیش می‌رود که ممکن است برای برخی از مخاطبان خسته‌کننده باشد، اما این سبک روایی به فضای درون‌گرایانه و معماگونه فیلم کمک کرده است. فیلمنامه تلاش می‌کند تا با ایجاد تعلیق‌های روانی و استفاده از دیالوگ‌های کم‌حجم اما معنادار، حال و هوای ذهنی کاراکترها را منعکس کند، اما در بخش‌هایی دچار زیاده‌گویی شده و برخی از سکانس‌ها می‌توانست کوتاه‌تر باشند.
بازی فرهاد اصلانی یکی از نقاط قوت فیلم است. او با درک بالای خود از شخصیت، توانسته است احساسات پیچیده‌ای مانند ترس، اضطراب، تردید و ناامیدی را به‌خوبی به تصویر بکشد. نازنین بیاتی نیز در اجرای نقش خود موفق عمل کرده، اما در برخی لحظات، بازی او کمی یکنواخت به نظر می‌رسد و می‌توانست با ظرافت بیشتری تغییرات عاطفی شخصیت را نشان دهد، ضمن اینکه چهره پردازی مناسبی نشده است و ممکن است برای برخی مخاطبان ناخوشایند باشد. برخی از بازیگران مکمل، مانند صابر ابر و هومن برق‌نورد نیز در حد انتظار ظاهر شده‌اند، هر چند حضور کوتاه هومن برق نورد تأثیرگذاری خاصی بر روند داستان ندارد.
تصویربرداری فیلم توسط وحید ابراهیمی انجام شده است و از نظر بصری، اثر دارای ترکیب‌بندی‌های سنجیده و نورپردازی مناسب است. استفاده از قاب‌های بسته و کلوزآپ‌های متعدد، احساس خفقان و اضطراب را به‌خوبی منتقل می‌کند و در خدمت فضای روان‌شناختی فیلم قرار دارد. با این حال، در برخی از صحنه‌ها، میزانسن‌ها و حرکت‌های دوربین می‌توانست متنوع‌تر باشند تا از یکنواختی بصری جلوگیری شود.
فیلمنامه اگرچه ایده خوبی دارد، اما در برخی قسمت‌ها بیش از حد پیچیده شده و روایت را دشوار کرده است. بعضی از گره‌های داستانی به درستی باز نمی‌شوند و برخی شخصیت‌ها تا پایان فیلم بدون تحول مشخص باقی می‌مانند. این مسأله باعث شده که فیلم به‌جای آنکه درام تأثیرگذاری را رقم بزند، در برخی لحظات صرفاً به یک تجربه سرد و تحلیل شخصی مخاطب تبدیل شود.
در مجموع، «لاک‌پشت» فیلمی است که تلاش دارد در لایه‌های عمیق روانی شخصیت‌هایش کندوکاو کند و با استفاده از روایت آرام و فضاسازی خاص، مخاطب را با احساس هیجان و ترس با خود همراه سازد. اما کندی ریتم، برخی اضافات در فیلمنامه و کمبود کشش روایی ممکن است باعث شود که فیلم برای همه مخاطبان جذاب نباشد. «لاک‌پشت» هرچند به کندی، در هزارتوی ترس و تردید می خزد و می تواند اثری در ژانر درام روان‌شناسانه باشد که مخاطب را به تفکر و تأمل وامی‌دارد.
سینماخانه/ حامد بهجتی
نظرات