- چهارشنبه 17 بهمن 1403 - 12:53
- کد خبر : 164124
- سینمای ایران » یادداشت ها

در «دست تنها» فیلمنامه صرفاً بر پایه تعدادی رخداد منفصل بنا نهاده می شود. بنابراین تمرکز بر نقطه واحد و یا قصه ای با اوج و عطف های مختلف وجود ندارد. منطق و روابط علت و معلولی در همین چند خرده روایت هم رعایت نمی شود و انبوهی سوال را در ذهن بیننده بدون پاسخ […]
در «دست تنها» فیلمنامه صرفاً بر پایه تعدادی رخداد منفصل بنا نهاده می شود. بنابراین تمرکز بر نقطه واحد و یا قصه ای با اوج و عطف های مختلف وجود ندارد. منطق و روابط علت و معلولی در همین چند خرده روایت هم رعایت نمی شود و انبوهی سوال را در ذهن بیننده بدون پاسخ باقی می گذارد. از شخصیت پردازی خبری نیست و انگار طبق گفته کارگردان این لوکیشن ها هستند که بیشتر از آدم ها اهمیت داشته اند. با همه این نکات دیگر توقع و انتظاری از بازی بازیگران باقی نمی ماند و نوع ارائه آنها در حد تیپ و در سطح می ایستد. تناقض اینجا است که فیلمساز می خواهد مفاهیم عمیق و پیچیده فلسفی و هستی شناسانه را در بستر یک فیلم جاده ای و خیابانی مطرح کند که مصداق عدم تطابق ظرف با مظروف است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
نظرات