«ناتور دشت»؛ از آن دست فیلم های است که نه تماشاگر را شگفت زده می کند و نه از دیدن اش دلزده خواهد شد. فیلم در یک سطح متعادلی حرکت می کند و مبتنی بر فیلمنامه ای است که هدفی را پی می گیرد و می کوشد تا آن را به مقصود برساند و از این جهت نقطه قوت محسوب می گردد. هر چند که شاید بخشی از آن به سبب فقدان فیلم هایی از این دست در جشنواره چهل و سوم است که باعث شده از فیلمی با داشتن متریال داستان محور به وجد بیاییم. بازی میرسعید مولویان بسیار تیز هوشانه و دقیق است و جزییات پرشماری دارد که برای نمونه می توان از تیک چشم و صورت شاهد مثال آورد. طراحی صحنه و فیلمبرداری نیز نقش موثری در باورپذیرتر کردن حال و هوای فیلم ایفا می کنند. خردمندان پایان فیلم را با دوگانگی میان تلخی و امید  به اتمام می رساند تا شاید تا حدی برای مخاطب تلطیف گردد.
«ناتور دشت» با الهام از یک داستان واقعی ساخته شده اما به نظر می رسد؛ فیلمنامه نویسان مواردی خارج از داستان واقعی را نیز به اثر وارد کرده اند تا جنبه های دراماتیک یابد که همین امر پیش برد قصه را در مواقعی با کندی و اختلال همراه می کند که شکل مقطعی دارد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی