حالا و با پایان هشتمین روز جشنواره، «پیرپسر» بهترین فیلم این دوره تا امروز و یکی از بهترین های سینمای ایران را در بخش جنبی دیدیم.
«پیرپسر» خود سینما است نه از این جهت که فیلمی دارای پیام و مفهوم است بلکه از آن رو که در تبدیل آن مفهوم به زبان و بیان سینمایی و ساختن درام و تعریف قصه آن همه در بیش از سه ساعت کاملاً موفق و درخشان عمل می کند. میزانسن هایی فکر شده، نماهایی دقیق و به اندازه، تدوینی پویا که انسجام بصری فیلم را دچار چفت و بست ساخته. طراحی صحنه درخدمت فضا و بالاخره بازی هایی فوق العاده از تمام بازیگران
حامد بهدادی تودار، در فیلمی چنین بیرونی…
لیلا حاتمی با نمایش توامان معصومیت و لوندی …
و یک حسن پورشیرازی شاهکار که بازی اش کل فیلم را تحت تاثیر قرار می دهد.

«پیرپسر»؛ یکی از نمونه ای ترین فیلمنامه ها در جزییات شخصیت پردازی است که تمام آنچه را که نیاز یک فیلمنامه درباره کاراکترها است به مرور می پرورد و پیش چشم مخاطب می گذارد. فیلم عامدانه به فیلم های مختلف تاریخ سینما اعم از سینمای ایران و جهان و حتی کاراکترهایی برآمده از آثار درخشان ادبی ارجاع می دهد؛ بی آنکه به دام تقلید بیفتد. با «پیرپسر» سینمای ایران جان می گیرد. فیلمی که در میان انبوه محصولات سفارشی و ارگانی و مدعی در بخش مسابقه جشنواره نیست و باید گفت چه خوب که این اتفاق نیفتاده است چرا که این فیلم سطحی بسیار بالاتر از آثار جشنواره را دارا است و حیف که عامه مردم تا به امروز از دیدنش محروم بوده اند. «پیرپسر»؛ فیلم مردم است و ارزش و احترام اش را از محترم شمردن سینما و مردم می گیرد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی