به گزارش سینماخانه و به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی سیما، به نقل از روابط عمومی رسانه ملی، در گوگل که عبارات «گفت‌وگو با کامران نجف‌زاده» را جست‌وجو کنید، «گفت‌وگوی پرتنش کامران نجف‌زاده و رئیس دانشگاه آزاد در برنامه برمودا»، « برنامه جنجالی برمودا با کامران نجف‌زاده» یا «گفت‌وگوی متفاوت کامران نجف‌زاده با مهمانان نسیم ۴۰۴» عباراتی هستند که در چند گزینه ابتدایی آورده می‌شوند. بر کسی پوشیده نیست که نجف‌زاده در هر عرصه‌ای که تاکنون وارد شده توانسته موفق ظاهر شود. او را به صراحت و پیگیری‌اش در رسیدن به مقصود می‌شناسیم. این مجری و خبرنگار در طول کارنامه کاری‌اش ثابت کرده تنها به فعالیت حرفه‌ای تمرکز دارد و برخلاف سوژه‌های پرحاشیه‌ای که دنبال می‌کند به دنبال نور تاباندن به حقایق است. چه آن زمان که میکروفن واحد مرکزی خبر را در مجلس، ساختمان ریاست جمهوری، زمین ورزشی، پالایشگاه، بازار و هر جایی که نیاز بود می‌برد، و یا چه آن زمان که به کشورهای مختلف اعزام می‌شد و رویدادهای مختلف جهان را از نزدیک برای مخاطبانش در ایران روایت می‌کرد. همین پشتکار باعث شد او تبدیل به یکی از تحسین‌برانگیزترین خبرنگاران بین‌المللی ایران شود. البته نجف‌زاده پس از کسب موفقیت‌های بین‌المللی‌اش در عرصه خبر، به مام میهن بازگشت و دیگر او را در قاب تلویزیون، در قامت میزبان برنامه گفت‌وگو محور برمودا دیدیم. او که در اردیبهشت‌ماه متولد شده، در روز تولدش در گفت‌وگوی اختصاصی با سایت صداوسیما درباره حضورش در برمودا و این تجربه حرفه‌ای صحبت کرده است. 

کامران نجف‌زاده چهره‌ای رسانه‌اییست که به پرداخت‌ها و نگاه‌های نو به سوژه‌های گمشده یا کمتر دیده شده در رسانه مشهور است. چه در آن زمان که خبرنگاری می‌کرد، چه این روزها که از قاب برمودا با مخاطبانش ارتباط دارد. آیا می‌توان گفت برمودا برای نجف‌زاده‌ی اهل رسانه، رسانه‌ای دیگر و البته جذاب‌تر است؟

گفت‌وگو از قاب تلویزیون یک بستر رسانه‌ای‌ست. گفت‌وگو فرصت بی‌نظیری است. نباید فراموش کنیم ژورنالیست‌ها با گفت‌وگو تیتر یک به رسانه‌شان می‌دهند. تحلیل می‌دهند. فکت می‌دهند. حتی عکس‌های گفت‌وگو می‌تواند حامل پیام‌های زیادی باشد. از میان گفت‌وگو خبر درجه یک منتشر می‌شود. در یک کلام گفت‌وگو می‌تواند امری رسانه‌ای و جذاب باشد. گفت‌وگو فی‌النفسه جذاب است.

 

جذاب‌تر از کار خبری یا حتی ساخت مستند؟

خبر را تجربه کرده‌ام و جذابیت‌هایش را چشیده‌ام. اما فکر نمی‌کنم گفت‌وگو از مستند جذاب‌تر باشد. مستند قالبی است که در دلش گفت‌وگو هم دارد و به باورم در ترازی بالاتر است.

 

در فصل اول برمودا ممکن بود مهمانان از چند و چون مسیر روایت و یا از بازخوردهای ممکن اطلاعی نداشته باشند. اما در فصل دوم مهمانان با اشراف به این وارد برمودا می‌شوند که قرار است از مسائلی بگویند که جایی از آن حرف نزده‌اند. آیا در دعوت از مهمانان پیش شرطی در این خصوص وجود دارد که مثلا باید با روایتی جدید روبه‌روی نجف‌زاده بنشینند؟

نه هیچ وقت این طور نبوده که بخواهیم برای مهمانمان پیش شرط قائل باشیم. ما پیش از نشستن مهمان روی صندلی تحقیقات مفصلی انجام می‌دهیم. به شخصه امکان ندارد مهمانی داشته باشیم و تمام زوایای پیدا و تا حد امکان پنهانش را جست‌وجو نکرده باشم. وقتی از حال و روز مهمان خبر داشته باشید می‌توانید در گفت‌وگو فراز و فرود، تعلیق و گره ایجاد کنید و به داده‌هایی برسید که برای مصاحبه‌گر هم جدید و جذاب باشد. به گمانم گفت‌وگو باید پر از داستان‌های کوتاه یا خبرهای شنیده نشده باشد و مثل یک فیلم سینمایی مخاطب را همراه کند. یکساعت نشاندن مخاطب پای گفت‌وگو کار ساده‌ای نیست و باید بسیاری موارد را رعایت کنید تا گفت‌وگوبه خوبی پیش برود.

 

شما در کارنامه کاریتان هیچ وقت محدود به حوزه خاصی نبودید و هر جا سوژه‌ای وجود داشت حاضر بودید. الان این وجه از نجف‌زاده را در برمودا به شکل دیگری می‌بینیم. شما در فصل دو برمودا با طیف گسترده‌ای از مخاطبان نشان دادید همچنان وامدار جهان گسترده و متفاوت خبرهایید. از اثرات پیشینه کاریتان در برنامه‌سازی تلویزیونی و نگاه خلاقانه به این قالب برنامه‌سازی بگویید.

در تهیه و تولید برمودا، خبرنگاری و نویسندگی در روزنامه خیلی کمکم کرد. بله! درست گفتید. زمان خبرنگاری هم من هیچ وقت حوزه خاصی نداشتم. در خبر از سیاست به اجتماع و از ورزش به هنر می‌پریدم و این مسئله مدیران خبر را دچار چالش می‌کرد. ولی خدا را شکر می‌کنم که همیشه همراهی سردبیران خبر شامل حالم می‌‌شد. همیشه از اینکه صرفا در یک حوزه خبرنگاری کنم، عذاب می‌کشیدم. من به محدودیت در یک حوزه معتقد نیستم اگر چه به همان نسبت به اشراف اطلاعاتی برای کار در هر حوزه‌ای اعتقاد دارم. حرفم ناظر بر این مسئله است که سبد سوژه‌های ما باید متعدد و متکثر باشد. اتفاقی هم که الان در برمودا افتاده به این علت است که شبکه نسیم شبکه‌ای است که لایه‌های متفاوت مخاطب را می‌شناسد و اینطور می‌پسندد.

 

در برنامه‌های گفت‌وگو محوری که بر پایه مهمانی استوارند، اغلب دیده می‌شود میزبان در حواشی و صحبتهای مهمان غرق می‌شود و این مهمان است که روایت را پیش می‌برد. اما در برمودا این شمایید که در لحظه با سوال غافلگیرانه‌تان مسیر گفت‌وگو را تعیین می‌کنید. آنچه که مهم است این است که با وجود غافلگیری، این روند محترمانه و نرم پیش می‌رود و روند گفت‌وگو مختل نمی‌شود. راز نجف‌زاده چیست و از آنجا که گفت‌وشنود یکی از ضعف‌های بزرگ در تعاملات و معاشرت‌های این روزهای جوامع است برای مخاطبان چه پیشنهادی برای پیشبرد تعاملات به دور از تنش دارید.

شبکه نسیم با مدیریت دکتر خوشرو شبکه شریف و هوشمندی است. آقای خوشرو انصافا در این یکی دو سالی که برمودا راه افتاده برای پرمخاطب شدنش سینه سپر کرده و البته مراعات‌های اخلاقی و حرفه‌ای هوشمندانه‌ای را همیشه مد‌نظر دارد. به جز این باید گفت، پس از بیش از ربع قرن فعالیت در حوزه خبر، تلویزیون و رسانه مطمئنم تا جای ممکن نباید بگذاریم به خاطر چهار تا لایک و دو تا کامنت فضا برای مهمان تلخ شود. مراقبت از شان و منزلت اجتماعی و فردی مهمان از روز اول اولویت تیم برمودا بوده. در مورد آن بخش که گفتید برای پیشبرد گفت‌وگوها و تعاملات پیشنهادی بدهم، ترجیحم این است که از کلام بزرگان استفاده کنم. أیُّ کَلِمَهِ حُکْمٍ جامِعَهٍ: أنْ تُحِبَّ للنّاسِ ما تُحِبُّ لنَفْسِکَ، و تَکْرَهَ لَهُم ما تَکْرَهُ لَها؟ !امام على علیه‌السلام می‌فرمایند، آنچه بر خود مى‌پسندى براى مردم نیزبپسند و آنچه براى خود نمی‌پسندى براى آنها نیز نپسند! کافی است در تعاملات، معاشرت‌ها، مراودات و مذاکرات بر این اصل استوار بود. آن گاه خواهیم دید امکان گفت‌وگو شکل خواهد گرفت.

 

در شیوه گپ‌وگفتی که شما دارید مخاطب نجف‌زاده را صرفا یک پرسشگر نمی‌بیند. نجف‌زاده در مسیر تعامل با مهمان اطلاعات بالای خود را هم به میان می‌آورد. مثلا در گفت‌وگو با عباس موزون، شما به یکباره از «ارداویراف‌نامه» یاد کردید و ذهن مخاطب به این سمت رفت که شما از مرجعی خاص در مورد سوژه اطلاع دارید. یا این همه شعر از کجا حفظ هستید؟ این باعث شده مخاطب با اطلاعات جدید، به شنیدن ترغیب شود.

در معاشرت با مهمان در جلوی دوربین بسیار مراقبم که زیاد حرف نزنم. به قولی «منم منم و من بلدم» در گفت‌وگو کار جالبی نیست. شاید یک جایی برای هدایت بحث مجبور شوم وارد صحبت شوم. این امر را صفر و صدی نمی‎‌بینم و متناسب با موقعیت باید تصمیم‌گیری کرد. اقتضائات زمان خیلی تعیین‌کننده است. ولی در برنامه‌های رئالیتی‌شو باید دقت داشت که مردم دوست دارند مهمان را ببینند و حرف‌های او را بشنوند، نه افاضات زیاده از حد مجری را. و اما درباره مطالعه، در خبر به ما می‌گفتند خبرنگارها باید اقیانوسی به عمق یک سانت باشند. من یک اپسیلونش هم نیستم.

 

سوال آخر اینکه به نظر می‌رسد استقبال گسترده مردم از برمودا در فضای مجازی هم به طرز کم‌سابقه‌ای رکورد شکسته باشد. از اینکه پس از سال‌ها که خبرنگاری و گویندگی حرفه‌ای در سطح بین‌المللی انجام می‌دادید ریسک کردید و به شبکه سرگرمی نسیم رفتید چه حسی دارید؟ این جرات زیادی لازم نداشت؟

اول اینکه هر جا که باشم را لطف خدا می‌دانم. دوم اینکه من خوش شانسم. هر جا بودم و هستم خداوند آدمهای خوبی را در مسیرم قرار داده است. چه آن زمان که شما می‌فرمایید در سطح بین‌المللی فعالیت رسانه‌ای داشتم و چه الان که از همراهی و همکاری تیم برمودا و مدیریت شبکه برخوردارم. البته در کسب موفقیت‌های برمودا، نباید فراموش کنیم که برمودا حاصل برآیند جمعی است. از تهیه کنندگی این برنامه که بر عهده آقای مینایی است تا دیگر عوامل مثل کارگردان، تیم تدوین و همه و همه؛ سازنده آن بودند و اگر صبوری و کمک فکری آقای خوشرو نبود، الحق و الانصاف کار در نمی‌آمد. در مقابل این موفقیت تنها می‌توانم بگویم یارب نظر تو برنگردد…برگشتن روزگار سهل است.

 

برشی از گفت‌وگو: میان پیری و جوانی

این خبرنگار، گوینده و مجری که سابقه نویسندگی و شاعری را هم در پرونده حرفه‌ای خود دارد، در پایان با یاد از تولدش در اردیبهشت‌ماه به زبان شعر  بیتی از شهریار را به نشانه آورد و گفت: الفت پیری و نسیان جوانی بین که دیگر/ خود نمی‌دانم که پیری دوست دارم یا جوانی.