به گزارش سینماخانه؛ حالا با سپری شدن نیمه جشنواره فیلم کوتاه تهران می توان با نگاهی اجمالی نقاط ضعف و قوت آن را رصد و ارزیابی نمود. هرچند که بررسی نهایی منوط به پایان جشنواره خواهد بود تا نگاهی دقیق تر را شامل گردد:
نخستین و مهم تمرین عامل بررسی کیفیت هر جشنواره ای طبعاً فیلم های آن جشنواره است و خوشبختانه در جشنواره چهل و دوم فیلم کوتاه تهران با مجموعه ای از آثار درخور توجه مواجه ایم که از جمیع جوانب نظیر فیلمنامه، کارگردانی، بازیگری و دریک کلام ساختار، روندی روبه رشد را به نمایش می‌گذارند. حضور بازیگران چهره و شناخته شده در این دوره نمود زیادی دارد و سهم بسزایی در تشخیص و کیفیت فیلم ها را در پی داشته است. هرچند که عده ای نیز با این حضور مخالف اند و آن را مناسب چنین عرصه ای نمی دانند که ممکن است باعث بالا رفتن هزینه های تولید گردد. اما گذشته از خود فیلم ها در بخش دیگر می توان به شرایط اجرایی جشنواره نیز اشاراتی داشت.

جشنواره فیلم کوتاه تهران پس از چند دوره امسال دبیر جدیدی را به خود می بیند. بهروز شعیبی که ما او را به عنوان یک فیلمساز می شناسیم؛ این بار در قامت یک مدیر نقش آفرینی می کند و انصافاً عملکرد او در زمینه انتخاب آثار و کیفیت آنها به ویژه با وسعت دید ایجاد شده در پذیرش آثار با مضامین مختلف، قابل تامل است اما در حوزه برگزاری با ضعف هایی همراه است. عدم دسترسی سریع و نزدیک به لوکیشن جشنواره علی رغم همه تمهیدات اما باز هم تاثیر خود را گذاشته و شاهد افت محسوس مخاطبان بوده ایم. نکته بعدی، کیفیت پایین نمایش آثار جشنواره در برخی سالن های مجموعه ایران مال است که در ارتباط گیری بیننده با فیلم ها موثر است و چه بسا باعث می شود تا این موضوع را پای فیلم تمام کنند.
جان کلام اینکه نفس برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران به عنوان فرصتی برای دیده شدن استعدادهای عرصه فیلمسازی امری واجب و ضروری است و ای کاش در حوزه خبر و رسانه ای می توانست بازتاب های گسترده تری را به همراه داشته باشد که امید است در دوره های پیش رو این مهم نیز تحقق یابد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی