به بهانه آغاز جشنواره هجدهم «سینماحقیقت»
به گزارش سینماخانه؛ در میان رویا پردازی و تخیل و گاه حتی نمایش دروغ های زیبا در عرصه سینمای داستانی، وجود سینمای مستند همچون یک تنفس عمیق و نگاهی صداقت آمیز و البته صریح و عریان، ما تماشاگران را با ورای دیگری ازمنشور چندگانه سینما روبرو می سازد و در واقع حقیقتی از یک سوژه و یا موضوع را برایمان بازگو می کند. از این رو برگزاری جشنواره ای در قامت جشنواره «سینماحقیقت» به عنوان محلی برای تماشای مجموعه ای از آثار مستند ایرانی و خارجی، یک فرصت ارزشمند جهت ارائه و تضارب آرا و نظرات فیلمسازان، منتقدین و علاقه مندان سینما باشد. در حقیقت برگزاری «سینماحقیقت» می تواند درب های تازه ای را جهت بسط و گسترش این قطع از سینما سامان دهد. در چند ساله اخیر شاهد ثبات مدیریت در مرکز سیاستگذاری فیلم مستند یعنی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی بوده ایم و همین امر باعث گردیده تا پس از عبور از آزمون و خطاهای چند سال ابتدایی، نظاره گر قوام مناسب، چه در ارتباط و مناسبات مستندسازان با این مرکز و چه در برگزاری سر و شکل دار و مناسب جشنواره فیلم مستند ایران باشیم. بخش بین الملل جشنواره به فراخور آثار حاضر همواره می توانسته یکی از برگ های برنده این رویداد باشد اما به سنت اکثریت جشنواره های ما، اینجا هم تحت تأثیر بخش ملی بسیاری از ارزش هایش هنوز مغفول باقی مانده و آنچنان که باید و شاید جلوه گر نگردیده است. بازاریابی و پخش آثار مستند نیازمند توجه جدی مسئولان و دست اندرکاران این حوزه و حتی هم افزایی و همکاری سایر دستگاه های فرهنگی نظیر صدا و سیما است تا مسیر دسترسی مخاطبان به این مدیوم نیز بیش از پیش تسهیل شود که یکی از پیشنهادات در این زمینه ایجاد گروه سینمایی نمایش آثار مستند در تهران و شهرستان ها به شکل مجزا می باشد. هرچند وجود جشنواره «سینماحقیقت» که امسال در هجدهمین سال رویش اش به درختی جوان و ریشه دار تبدیل شده؛ مغتنم و ضروری است اما برگزاری صرفاً یک جشنواره چند روزه نمی تواند پاسخگوی سیل عظیم فیلمسازان و علاقمندان این حوزه باشد و می بایست جهت برگزاری رویدادهای هم عرض و مشابه در طول سال نیز راهکارهایی را در نظر گرفت.
سینماخانه / نویسنده: حمید عبدالحسینی _ عکس: حوریه قاسمی
