سینمای اجتماعی ایران حالا دیگر به یکی از ارکان اصلی بدل گشته است و «بی بدن» نشان می دهد محدودیت‌های چند سال اخیر و تمام تلاش های خواسته یا ناخواسته در جهت کمرنگ نمودن این شکل از سینما نتوانسته است ریشه دوانده و اصیل این گرایش را به تمامی در میان فیلمسازان و مخاطبین بگسلد. «بی بدن» قصه اش را از ماجرایی واقعی وام می گیرد و فیلمنامه نویس به سبب تجربه و دسترسی به پرونده های جنایی سال های گذشته موفق می شود تا با تلفیق عناصر و متریال های درام و تعلیق بر بستر موضوعی ملتهب، تماشاگر را با خود همراه سازد. فیلمساز و فیلمنامه نویس می کوشند تا تصویری تازه از شخصیت‌ها و فرآیندهای قضایی ارائه دهند و به همین مناسبت است که نوید پورفرج برای نقش بازپرس انتخاب گردیده تا یک نوع آشنایی زدایی را با کاراکتری این چنین شاهد باشیم و تا حد قابل قبولی به توفیق رسیده است. نمونه این رویکرد را می توان در نقش پدر و استفاده از سروش صحت هم امتداد داد که البته به آن اندازه موثر و باورپذیر نیست. الناز شاکردوست پس از وقفه ای کوتاه و در ادامه روند روبه رشد گذشته از پس نقشی سخت که نیاز به آمادگی های روحی و حسی و حتی جسمی خاصی داشته برآمده و حس و حال یک مادر نگران را به خوبی بازتاب می دهد. «بی بدن» یک نقطه ضعف هم دارد و آن طولانی بودن تایم فیلم (نسخه جشنواره) است که می تواند با تدوینی مجدد شکلی پالوده به خود بگیرد. پایان بندی «بی بدن» به شدت غافلگیرکننده است و به زعم نگارنده بر تاثیر گذاری قصه بر مخاطب اش بسیار می افزاید و می تواند از جمله وجوه افتراق این فیلم با سایر آثاری باشد که تاکنون با موضوع قصاص ساخته شده اند؛ همچنانکه پرداختن به جزییات قضایی نیز یکی از ویژگی های «بی بدن» است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
