ضیافت باشکوهی است … همه بزرگان جمع اند … همه ی آنهایی که در شکل گیری این پدیده شگرف نقش آفرینی کرده اند … سینما … آن هم پس از سال ها و در نبودشان . لومیرها، گریفیث، پورتر، فلورانس، کیتون، بلانش و …

اینجا سینما محفلی است برای برپایی یک چالش و رودررویی شخصیت های تأثیرگذارش که هرکدام از پرسونای تاریخی خود و اجحافی که به زعم هریک بر آن ها رواگشته دفاع کنند و در پاره ای موارد حتی دیگری یا دیگران را زیر سوال برده و متهم نمایند. نمایش اگرچه با نگاهی کمیک و غلو آمیز تمامی این کاراکترها و روابط بین شان را به هجو می کشد و تلاش می کند تا فضایی مطایبه آمیز را پیش روی مخاطب قرار دهد اما در پس این رویکرد طنز آمیز حرفی اساسی موج می زند که این هنر–صنعت شگرف در طی سالیان متمادی و با افکار و آرا متفاوت تکامل یافته است و بیشتر محصول خرد جمعی است تا نگاه های فردی آمیخته به حب و بغض

نمایش”سینما” درعین حال نگاهی انتقادی و حسرت بار دارد بر پیکره پدیده ای که در ادوار مختلف زیر غبار سلیقه و سیاست قربانی گشته است.

درحوزه اجرا، کسری محمدی در قامت کارگردان کوشیده تا میزانسن ها بر مبنای آنارشیست حاکم بر فضای اثر طراحی و به نمایش در آید و بازیگران نیز می کوشند تا در خلق تیپ هایی مشابه کاراکترهای حقیقی تا حد ممکن نزدیک عمل نمایند اما دراین میان کیفیت کار برخی برجسته تر است. بازیگران کاراکترهای پورتر، بلانش و لومیرها موفق می شوند تصویری لذت بخش و جذاب از این پرسوناژها روی صحنه بی آفرینند و سهم بسزایی در باز آفرینی جهان نمایشی اثر ایفا کنند.

تجربه اجرای “سینما” علی رغم کاستی هایی همچون عدم یکپارچگی ریتم اثر در قسمت های مختلف و یا ایرانیزه شدن  برخی شخصیت ها و موقعیت ها؛ می تواند به عنوان کاری نو و تازه مورد توجه و تأمل قرارگیرد و راهگشای فعالیت هایی ازاین دست در آینده باشد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی