به گزارش سینماخانه؛ واپسین روزهای سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر میزبان نمایش نفرین به نویسندگی و کارگردانی حمید عبدالحسینی بود. اثری قابل تامل که می تواند از جنبه های متعدد مورد بحث و بررسی قرار گیرد. حمید عبدالحسینی به سبک و سیاق کارهای اخیر خود این بار هم به سراغ نمایشی نامتعارف از سایر آثارش رفته است. این میل به تجربه گرایی و پیمودن مسیرهای تازه و ناشناخته عبدالحسینی را تبدیل به کارگردانی می کند که هر نمایش اش برای مخاطب جذاب و قابل پیگیری است. نفرین نمایشنامه ای تک گفتار است که با زبانی خاص به زوایایی کمتر پرداخته از تاریخ و هویت ایرانی می پردازد و مضمونی زنانه را دستمایه خود قرار می دهد که درپی هویت اش به کارزار می آید تا فغان تظلم خواهی سر دهد. حمید عبدالحسینی در نگارش این متن دشوار با شناخت و تسلطی مثال زدنی بر جنبه های ادبی و ساختارهای زبان شناسانه ونیز پردازش دقیق جهان روایی اثر به توفیقی قابل اعتنا در خلق یک نمایشنامه با چهارچوب مناسب دست می یابد و با نگاهی تازه و جسورانه دریچه ای تازه از مضمونی همیشگی فراروی بینندگان می گشاید.

اما گذشته از متن امتیاز اصلی نمایش کارگردانی اثر است. این کارگردان جوان و خوش آتیه با بهره گیری درست از مولفه های نمایشی و حتی در برخی موارد عناصر سینمایی که پیدا است جزء دلمشغولی هایش به حساب می آید؛ به آفرینش تصاویر و قاب هایی با غنای بسیار ممتاز از حیث دراماتیک نائل می گردد. میزانسن هایی به شدت فشرده و فضاسازی موجز با المان های پیوسته تصویری به عنوان سبک تام و تمام کارگردان در جای جای اثر جاری می شود و ریتمی را می پروراند که کمتر تماشاگری دچار رخوت گردد؛ ریتمی که برای یک نمایش مونولوگ امتیازی ویژه به حساب می آید.
گروه فرم (یا به تعبیر مطرح دربروشورنمایش بازی سازان) با طراحی و هدایت درست به یک هارمونی شاخص در بطن اثر و درکلیت، با بازیگر می رسند و نقشی تعیین کننده در ساخت و پرداخت فضاهای مختلف نمایش را برعهده دارند؛ نقشی که در غیاب عناصر صحنه ای فیزیکال به خوبی توسط بازی سازان ایفا می گردد و معانی و مفاهیم مندرج در متن را به شکلی باورمند برای مخاطب بازیابی می کند. (هرچند که در برخی موارد یک یا دو نفر از آنها دچار ناهماهنگی و ایجاد اختلال می گردند و در لحظاتی یکدستی و انسجام مطلوب را ندارند.) در زمینه بازیگری، نارسیس کهرام با بهره گیری از بیانی پرورش یافته و تئاتری و شناخت صحیح از ویژگی های نمایشنامه و کاراکتر به درکی قابل قبول از اندیشه های نویسنده و کارگردان دست می یابد و شخصیتی ملموس و همذات پندارانه را در مواجهه با مخاطب ترسیم می کند که علی رغم فاصله تاریخی و زبانی برای مخاطب قابل باور است.

موسیقی نمایش نیز با بهره گیری از موتیف های ایرانی و بومی ودرنظرگرفتن وجوه تکنیکال به دستاوردی تعیین کننده در ارتباط مخاطب با اثر و نیز همراهی با شخصیت زن در آوردگاه های مختلف کمک شایانی نموده است و از نقاط قوت نمایش به حساب می آید .
اماپاره ای کاستی ها نظیر محدودیت زمانی نمایش که بخشی از آن ناشی از ساختار مونولوگ محسوب می شود و یا ناهماهنگی در تنطیم سطوح صدا و عدم تناوب نورهم در این نمایش به چشم می خورد که قابل اغماض می باشد.
نفرین نمایشی است درباره ایمان و اراده، درباره تقابل خرد و نا آگاهی. نمایشی است از گذشته تا به حال و آینده که نگاهی نامرسوم را طلب می کند و همچون آینه ای ما را در برابر خود قرارمی دهد. آینه ای زلال که از فرط شفافیت سرنوشتی جز شکسته شدن نمی یابد.
این نمایشی است که رنگ و بوی آثارهمیشه بهرام بیضایی را روی صحنه زنده می کند و مارا دلتنگ تر ازقبل

سینماخانه / محمد رضا امیری (عضو کانون ملی منتقدان تئاتر) ؛ عکاس: امیر سهیلی پور