به بهانه نمایش در سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ نگاهی داشتیم به فیلم سینمایی «مهمانخانه ماه نو» محصول مشترک سینمای ایران و ژاپن و به کارگردانی تاکفومی تسوتسویی که شروعی قابل قبول و امیدوار کننده دارد اما در ادامه قدرت و قوام اولیه را ازدست می دهد و با چشم پوشی از داشتن متریال کافی برای خلق موقعیت های پیش برنده و جذاب به ویژه در متن و فیلمنامه به اثری چندان قابل اعتنا منجر نمی شود به نحوی که ماحصلش برای تماشاگران فیلمی است ملال آور که به راحتی می توان لحظات بسیاری از آن را حذف یا دست کم تعدیل نمود بدون اینکه به ساختار اثر لطمه ای وارد گردد. بزرگترین مشکل در این فیلم عدم یکدستی و انسجام در چینش روند و لحن اثر می باشد به نوعی که گویا همه چیز از سر اتفاق درکنار یکدیگر قرار گرفته به طوریکه در انتها به صورتی ناخواسته از گونه ملودرام به سمت یک کمدی حرکت می کند.
نمایش این فیلم درجشنواره جهانی فجر یک موقعیت پارادوسیکال را یادآوری می کند و لزوم بازنگری در مفهوم تولیدات مشترک را بار دیگر درذهن دچار تردید می نماید که صرف حضور بازیگران مشترک در یک اثر به منزله ساخت چنین آثاری تلقی خواهد شد ؟!

سینماخانه / حمید عبدالحسینی